Rozdział trzeci

Dwudziestolatka w dalszym ciągu wpatrywała się w sylwetkę przyjaciela. Pozytywnie zaskoczył ją wykonaniem ulubionego kawałka. Przekonała się, że pomimo tej długiej rozłąki, Louis wciąż pamiętał o tym, co lubiła, co kochała i co najbardziej sprawiało jej radość. Mimowolnie w oczach dziewczyny pojawiły się łzy, które chwilę później zaczęły spływać po bladych policzkach. Tomlinson ujął twarz Maggie w swoje dłonie. Spojrzał prosto w jej zielone tęczówki, czując lekkie ukłucie w okolicach klatki piersiowej.

- Dlaczego płaczesz? - zapytał z troską w głosie, delikatnie chwytając ją za ramiona. Nie spuszczał z niej wzroku i miał nadzieję, że Rain tak szybko nie wyrwie się z jego uścisku. Ku jego zdziwieniu brunetka wybuchnęła szczerym, radosnym śmiechem, przez co Louis spojrzał na nią pytająco, oczekując jakiegoś wyjaśnienia.

- Przez ciebie, kretynie – powiedziała, ocierając rękawem wciąż spływające łzy. - Nie spodziewałam się, że będzie ci aż tak bardzo zależało na kontakcie ze mną. A tym bardziej nie sądziłam, że pamiętasz o tym, co potrafi najbardziej mnie wzruszyć. Zatem jeden punkt dla ciebie, Tomlinson!

- Zgaduję, że to nie wystarczy, by na dobre złagodzić twoją złość? - zagadnął wesoło, wykorzystując dobry humor dziewczyny. Bał się, że za chwilę wszystko pryśnie i znów powrócą do nastroju sprzed kilkudziesięciu minut, kiedy spotkali się pierwszy raz po trzech latach. Brunet nie mógł znieść tego, że Maggie traktuje go w tak chłodny i obojętny sposób, jednak sam był sobie winien.

- Nie jestem zła – zaprzeczyła, spoglądając w stronę przyjaciela. Musiała przyznać, że przez cały ten okres bardzo zmienił się z wyglądu. Jego włosy ułożone w artystyczny nieład idealnie komponowały ze stylem, jaki reprezentował swoimi ubraniami. Louis stał się naprawdę przystojnym mężczyzną, o którego biły się dziewczyny na całym świecie. - Tylko dlaczego nie dostałam od ciebie ani jednej wiadomości? Dlaczego ani razu nie zadzwoniłeś?

- To skomplikowane – westchnął ciężko, spuszczając głowę. Niedługo po tym poczuł na swojej twarzy zimne dłonie dziewczyny, która sprawiła, by znów spojrzał jej prosto w oczy. - Opowiem ci o tym w odpowiednim czasie, Meg. Obiecuję.

- Ostatnimi czasy masz jakieś poważne problemy z obietnicami, Tomlinson – warknęła złośliwie Maggie, udając obrażoną. Tak naprawdę martwiła się tą całą sytuacją i nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. - Ale tym razem ci nie odpuszczę, pamiętaj. Wrócimy do tej rozmowy.

Louis odetchnął z ulgą, dziękując w duchu, że dziewczyna nie zaczęła wiercić dziury w całym. Nie był jeszcze przygotowany na tę rozmowę, chociaż miał na to całe trzy lata. Nie było dnia, w którym nie rozmyślałaby o Maggie oraz o decyzji, jaką przyszło mu podjąć. Z jednej strony cieszył się, że sprawa z zespołem wyszła właśnie w tym konkretnym momencie, miał przynajmniej jakieś usprawiedliwienie. Jednak zaś z drugiej strony nie chciał rozstawać się z dziewczyną, którą znał przecież tak długi czas. Byli najlepszymi przyjaciółmi i będąc razem, mogli osiągnąć wszystko. Osobno nic nie mogło się udać i Louis miał tego świadomość. Nie zauważał tego, dopóki podczas zwykłych, codziennych czynności zaczęło brakować mu obecności Maggie. Wtedy zrozumiał również, że znaczyła dla niego o wiele więcej, niż myślał do tej pory.

Tomlinson odebrał telefon od Liama, w którym przyjaciel prosił o pilne spotkanie ze wszystkimi. Brunet domyślał się, że chodziło o mieszkanie, które całą piątką zamierzali kupić w Londynie, by nie narzucać się Ashley. Po raz kolejny poczuł ogromny smutek, kiedy musiał przez swoje sprawy rozstawać się z Rain. Miał jednak pewność, że dziewczyna na pewno go zrozumie, zawsze we wszystkim go wspierała i kibicowała wszelkim jego poczynaniom. Wciąż był na siebie zły za to, że zranił ją niedotrzymaniem obietnicy, ale przede wszystkim, że to właśnie on stał się powodem wielu łez, którego Maggie przez niego wylała. W stosunku do siebie Louis był bardzo stanowczy i surowy, a najgorszą karę mogły wymierzyć mu jedynie łzy przyjaciółki. Chłopak pomachał dziewczynie na pożegnanie, kierując się w stronę pożyczonego motoru. Kilkanaście sekund później usłyszał jeszcze raz swoje imię, a kiedy odwrócił się w poprzednią stronę, Maggie stała już przed nim i dłużej nie czekając, rzuciła mu się w ramiona.

- Naprawdę za tobą tęskniłam, Tomlinson – wyszeptała mu do ucha, po czym ucałowała delikatnie jego policzek. - Idź już, zobaczymy się później.

Wypuściła go niechętnie ze swoich ramion, udając się do swojego mieszkania. Od razu poczuła ulgę, kiedy przestała żywić do niego urazę chowaną przez ostatnie trzy lata. Rzecz jasna była jeszcze trochę zawiedziona, ale wierzyła, że w odpowiednim momencie Louis będzie w stanie wyjaśnić jej swoje zachowanie. Nie mogła mu nie wybaczyć, byli przecież najlepszymi przyjaciółmi. Wierzyła, że ich relację będzie można jeszcze sprowadzić na dobrą drogę i w szybkim czasie nadrobią wszystkie stracone lata. Teraz spokojnie mogła przyznać, że potrzebowała go tak samo jak on jej. Nie musieli mieć przed sobą żadnych tajemnic, więc dlaczego to właśnie Louis ukrywał coś, co zmusiło go do opuszczenia Londynu i zerwania kontaktu z brunetką?

Dwudziestodwulatek odstawił motor pod domem Ashley, po czym niezauważony skierował się w stronę London Eye, które było jego ulubionym miejscem. Zatłoczone ulice i dochodzący z nich hałas nie przeszkadzały mu w pozbieraniu swoich myśli. Tak bardzo skupił się na tej jednej, konkretnej rzeczy, że to, co działo się wokół niego, zupełnie go nie interesowało. Mijał masę zawiedzionych fanek, proszących o zdjęcie czy autograf, do których zawsze chętnie podchodził. Obecnie chciał być jedynie zwykłym człowiekiem, bez tej całej sławy, milionów fanów oraz wszędzie czyhających złośliwych fotografów. Miał świadomość, że w jutrzejszych wiadomościach czy londyńskich gazetach z pewnością zobaczy swoje zdjęcia i wyssane z palca ich interpretacje. Nie znosił, kiedy dziennikarze wypisywali bzdury na temat jego życia prywatnego, a to zdarzało się bardzo często. Rzadko kiedy ukazywano ludziom szczerą prawdę.

Tomlinson obawiał się przyznać do tego, co męczyło go od ponad trzech lat głównie z powodu ciągłych plotek. Bał się, że ta druga osoba nie będzie mogła przyzwyczaić się do takiego życia, nie zaakceptuje tej sytuacji, aż w końcu postanowi odejść. Brunet uważał, że podjęcie owego ryzyka wiązało się z większymi konsekwencjami niż korzyściami, wynikającymi z powiedzeniem prawdy. Nie czuł się z tym za dobrze, bowiem wszystko musiał dusić w sobie, nie mógł podzielić się swoimi uczuciami z osobą, która wypełniała jego myśli przez cały czas. Jedynie przyjaciele o wszystkim wiedzieli, jednak i to na nic się zdało. Louis nie odczuwał nawet ulgi, kiedy podejmował rozmowę na temat Maggie. Nie miał bowiem do czynienia z odpowiednią osobą, która powinna była o wszystkim się dowiedzieć.

Po dość długim spacerze Louis postanowił w końcu udać się do swoich przyjaciół. Zupełnie zapomniał o spotkaniu dotyczącym ich wspólnego mieszkania. Miał jednak nadzieję, że nikt nie będzie miał mu tego za złe. Cieszył się, że dostał od życia szansę na spełnienia się w zespole, na tworzenie muzyki, którą kochał, ale także był dumny z tego, że miał obok siebie tak wspaniałych ludzi, na których mógł liczyć w każdej sytuacji. Cała piątka była dla siebie jak rodzina, traktowali się jak bracia i to wzmacniało ich relację jeszcze bardziej. Tomlinson miał więc pewność, że mógł powierzyć im każdą swoją tajemnicę.

W wiadomości tekstowej otrzymał adres nowego mieszkania. Znał Londyn jak własną kieszeń, dlatego znalezienie odpowiedniej ulicy nie sprawiło mu większego kłopotu. Dotarł na miejsce, lekko uśmiechając się do siebie na widok bardzo nowoczesnego budynku. Właśnie tak wyobrażał sobie ich wspólny kąt. Bez pukania wszedł do środka, nie zwracając szczególnej uwagi na wnętrze. Nie było to dla niego aż tak ważne. Liczyła się jedynie miła atmosfera, którą z pewnością stwarzali dla niego przyjaciele. Louis spostrzegł siedzącego przy kuchennym stole Liama, który bacznie go obserwował. Tomlinson ciężko westchnął, zajmując miejsce naprzeciwko. Tak naprawdę rozumieli się bez słów, jednak Payne wiedział, że przyjaciel potrzebował rozmowy.

- Widziałeś się z nią? - zapytał ostrożnie, nie chcąc palnąć jakiejś głupoty. Louis był bardzo wrażliwy, choć nie sprawiał takiego wrażenia. Lubił ukrywać swoje emocje bez zmuszania innych do zamartwiania się o niego. - Porozmawialiście?

- Tak – odpowiedział z nutką zrezygnowania w głosie. - Ale dalej nie wszystko jest w porządku, Liam. I nie będzie, dopóki nie wyznam jej całej prawdy.

Brunet zakrył twarz w swoich dłoniach, gorączkowo zastanawiając się jak rozwiązać wciąż szerzący się problem. Nie był gotowy na przeprowadzenie tego typu rozmowy, ponieważ nie sądził, że go uczucia tak bardzo przybiorą na sile. Wyjeżdżając wraz z One Direction w trasę koncertową, miał nadzieję, że uda zapomnieć mu się o Maggie i po drodze zgubi gdzieś trwające przy nim uczucie względem dziewczyny. Kochał ją. Nie jako przyjaciółkę czy siostrę. Darzył brunetkę piękną, czystą i szlachetną miłością. Nie wiedział dokładnie, kiedy jego przyjaźń przerodziła się w głęboką namiętność. Nie chciał się nad tym zastanawiać, postanowił wybrać karierę i opuścić rodzinne miasto, co wiązało się z zerwaniem kontaktu z Maggie. Wtedy wydawało mu się to najlepszym rozwiązaniem, jednak z biegiem czasu zauważył, że wcale nie było lepiej.

- Musisz jej to powiedzieć – w pomieszczeniu zjawił się Harry, dosiadając się do stołu. - To może zniszczyć waszą przyjaźń i wiem, że tego obawiasz się najbardziej. Ale może stać się całkiem na odwrót i będzie dla was jakaś szansa. Musisz wziąć pod uwagę wszystkie możliwości.

- Nie będzie chciała ze mną być – stwierdził smutno Louis, spoglądając na przyjaciół. - Sława, ciągłe wyjazdy i koncerty, miliony fanek, plotki, na każdym kroku dziennikarze. Chciałbyś takiego życia?

- Ale właśnie takie życie to część ciebie – odezwał się Liam, zastanawiając się jak pocieszyć przyjaciela. - Poza tym, nie masz do zaoferowania jedynie rozgłosu. Jesteś niesamowitym facetem z wieloma zaletami, które Maggie na pewno doceni.

- Znajdź w sobie tę odwagę, Lou – Harry poklepał Tomlinsona po ramieniu, promiennie się do niego uśmiechając.

Rozmowa z chłopakami sprawiła, że Louis nieco się rozchmurzył i inaczej spoglądał na sprawę związaną z brunetką. Musiał jeszcze raz na spokojnie wszystko sobie przemyśleć i zdecydować, czy chciał poddać swoje uczucie pod osąd dziewczyny. Nie sądził, by Maggie odwzajemniała jego uczucia, zawsze traktowała go jak starszego brata, którego nigdy nie miała. Louis miał jednak nadzieję, że któregoś dnia wszystko zmieni się tak, jak wymarzył to sobie trzy lata temu. Na pewno nie zamierzał spieszyć się z wyznaniem dziewczynie swoich uczuć. Chciał, by ta chwila dla obojga z nich była wyjątkowa i niezapomniana. Maggie stała się dla niego pewnego rodzaju światełkiem, za którym pragnął podążać dalej, nie zważając na to, co przyniesie los. Tomlinson miał świadomość, że brunetka miała prawo go odrzucić, a wtedy ich przyjaźń skończyłaby się na zawsze. Z drugiej zaś strony wszystko mogło skończyć się pomyślnie, jednak wiązało się to z dość dużym ryzykiem. Pytanie tylko, czy Louis był w stanie się tego podjąć i stanąć na wysokości zadania. Sam do końca tego nie wiedział. Utrzymywał ten fakt w tajemnicy przez wiele miesięcy, wierząc, że uczucie tak po prostu odejdzie. Nie doczekał się tego momentu, jednak nie był zawiedziony - tak naprawdę miłość, jaką darzył Maggie sprawiała mu więcej radości i dawała piękną, niepowtarzalną nadzieję na szczęście.

*~*

OD AUTORKI: Jakimś dziwnym trafem udało mi się uporać z tym rozdziałem. Na SC nowość na pewno nie pojawi się przed świętami, no chyba że zdarzy się jakiś cud. Dlatego już teraz pragnę życzyć Wam Wesołych Świąt spędzonych w rodzinnym gronie, szczęścia, zdrowia, uśmiechu, pogody ducha, spełniania wszystkich marzeń, dążenia do postawionych sobie celów, dużo miłości i wszystkiego, czego tylko sobie zapragniecie!