Rozdział czwarty

Minęło kilka tygodni, odkąd One Direction wróciło do Londynu, gdzie zamierzali odpocząć od obowiązków i spędzić trochę czasu z rodziną i przyjaciółmi. Przez ten czas Maggie i Louis starali się utrzymywać dobre stosunki, powoli wracając do sytuacji sprzed trzech lat, kiedy byli dla siebie najważniejsi i niczego nie musieli przed sobą ukrywać. Tomlinson wiedział jednak, że coraz trudniej będzie mu utrzymywać w tajemnicy swoje uczucia, jednak nie chciał postępować inaczej. Nie zamierzał niszczyć przyjaźni, którą właśnie starali się odbudować. Musiało wystarczyć mu to, co brunetka miała mu do zaoferowania, a było to naprawdę dużo.

Śnieg na dobre pojawił się już w Londynie, z czego cieszyło się większość mieszkańców. Zbliżały się w końcu święta Bożego Narodzenia i wyglądało na to, że tego roku będą śnieżne. Zrobiło się znacznie zimniej, ludzie powyciągali z szaf grube swetry, kurtki, płaszcze i ciepłe zimowe buty. Wszędzie czuć było już świąteczną atmosferę.

Tego okresu najbardziej nie lubiła Maggie Rain. Święta powinno spędzać się w rodzinnym gronie, wśród najbliższych, okazywać sobie wzajemnie wdzięczność oraz miłość. Choć brunetka co roku przychodziła do swojej zastępczej matki, nie czuła się tak jak kilkanaście lat temu. Właśnie w takich momentach najbardziej brakowało jej biologicznych rodziców, za którymi bardzo tęskniła. Mimo tego, że nie utrzymywali ze sobą praktycznie żadnych kontaktów, Maggie nie potrafiła czuć do nich urazy, chociaż swojego czasu ją skrzywdzili. Wyjechali, zostawiając ją samą bez jakiejkolwiek opieki. Do dzisiejszego dnia nie mogła tego zrozumieć, tak naprawdę nie chciała bardziej się w to zagłębiać. Była bowiem pewna, że to przyniosłoby kolejną falę bólu oraz rozczarowania. Nie powinna rozdrapywać starych ran i doskonale zdawała sobie z tego sprawę, jednak co roku popełniała ten sam błąd. Długimi wieczorami rozmyślała o rodzicach, siedząc przy słuchawce telefonu i czekając na jakiś znak. Wielokrotnie sama chciała do nich zatelefonować, ale brakowało jej odwagi lub po prostu duma brała górę. Maggie nie miała za co przepraszać i to nie do niej należało wykonanie pierwszego kroku.

Ze świętami wiązało się również zakończenie roku, który prawdę mówiąc dla Rain okazał się niezbyt udany. Z jednej strony odnosiła sukcesy w pracy, która do tej pory przynosiła jej ogromną satysfakcję, ale również przyjemność. Natomiast z drugiej strony, przez kolejny rok tęskniła z Louisem i przeżywała rozstanie z nim. Czuła się samotna, ponieważ to zawsze Tomlinson rozumiał ją najbardziej. Jej serce przez całe trzy lata nie przyzwyczaiło się do jego nieobecności, choć chłopak przed samym wyjazdem właśnie o to prosił. Nie wiedział czy kiedykolwiek jeszcze się zobaczą, dlatego wolał pożegnać się na zawsze.

Maggie siedziała skulona w pokoju swojego najlepszego przyjaciela, wyczekując jego przyjścia. Parę godzin temu umówił się z Zaynem, Harrym, Liamem i Niallem i do tej pory jeszcze nie wrócił. Dziewczyna nie dzwoniła do niego, bowiem chciała zrobić mu niespodziankę. Spotkanie jednak bardzo się dłużyło, a Rain najzwyczajniej w świecie była znudzona. Podnosząc się z wygodnego łóżka Louisa, podeszła do odtwarzacza, włączając jedną z płyt leżących obok. Nie odpowiadała jej taka muzyka, w tym momencie wolała raczej coś spokojniejszego. W końcu zdecydowała się na klasykę, dziwiąc się, że Tomlinson miał takie płyty w swojej kolekcji. Z powrotem wróciła na miejsce, kładąc się na łóżku i lekko przymknęła powieki. Uwielbiała, gdy muzyka potrafiła ją uspokoić i wprowadzić w stan błogiej przyjemności. Nie zwróciła nawet uwagi, kiedy odpłynęła w krainę Morfeusza.

Kilka godzin później Louis uśmiechnięty od ucha do ucha, wrócił do swojego mieszkania, ciesząc się z udanego spotkania z przyjaciółmi. Tak naprawdę potrzebował rozrywki i zapomnienia od problemów, które co chwilę spadały na Maggie. Czasami wydawało mu się, że przeżywał te wszystkie rzeczy w większym stopniu niż ona, ale taki był jego charakter. Tym razem martwił się o nią jeszcze bardziej, bowiem czym prędzej musiał zakomunikować jej podjętą niedawno decyzję. Wiedział, że złamie jej kruche serce i przez to czuł względem siebie odrazę, jednak nie mógł postąpić inaczej. Była to wielka szansa dla niego samego jak i chłopaków, ale przede wszystkim Tomlinson chciał uwolnić się od uczucia, które kiełkowało w jego sercu za każdym razem, gdy tylko spoglądał na Maggie. Bał się, że któregoś dnia przestanie traktować ją już tylko jako przyjaciółkę i niechcący uczucia wyjdą na jaw. Nie zamierzał niszczyć ich wielkiej, wieloletniej przyjaźni. Doskonale zdawał sobie sprawę, że tej decyzji Rain nie będzie w stanie mu wybaczyć, ale poniekąd o to właśnie mu chodziło. Wierzył, że jeżeli dogłębnie ją skrzywdzi, szybciej zdoła o nim zapomnieć. Myślał tak, ponieważ nie wiedział o niej wszystkiego. Nie znał ogromnej wytrzymałości i determinacji, którą w sobie nosiła.

Dotarł do swojego pokoju, słysząc ciche brzmienie dochodzące z pomieszczenia. Wszedł do środka, zapalając światło. Na swojej kanapie zauważył Maggie, która najprawdopodobniej zapadła w głęboki sen. Louis nie miał serca jej budzić, dlatego czym prędzej chwycił za ciepły koc i okrył nim dziewczynę. Sam usiadł na podłodze naprzeciwko niej, wpatrując się w jej zmęczoną twarz. Przechodziła teraz przez trudne dni, bowiem niedawno rodzice wyrzucili ją z domu i tak naprawdę nie miała się gdzie podziać. Pomieszkiwała trochę u niego, a trochę u Sophie, kobiety, która przygarnęła ją do siebie i pokochała jak własną córkę. Tomlinson wiedział, że nie czuła się z tym komfortowo, ale na razie tylko w taki sposób mógł jej pomóc.

Opuszkami palców gładził delikatnie jej policzek, zastanawiając się nad tym, w jaki sposób przekazać jej swoją decyzję o jutrzejszym już wyjeździe. Z przemyśleń wyrwał go nagle dźwięk telefonu, który niestety obudził Maggie. Brunetka przetarła zaspane oczy, przyjmując pozycję siedzącą. Uśmiechnęła się do Tomlinsona, który patrzył na nią smutnym wzrokiem. Po chwili usiadł obok, biorąc jej dłonie w swoje. Nie potrafił owijać w bawełnę i chciał mieć już to wszystko za sobą. Była to najtrudniejsza i najboleśniejsza decyzja, jaką musiał kiedykolwiek podjąć, jednak tylko w niej widział sens.

- Meg, muszę ci o czymś powiedzieć – zaczął niepewnie, a dziewczyna spojrzała na niego zaciekawiona. - Pojawiła się szansa dla mnie i chłopaków. Odnieśliśmy sukces po wypuszczeniu pierwszego singla.

- Louis, to świetna wiadomość! - zawołała nagle brunetka, przytulając do siebie przyjaciela. - Zawsze wierzyłam, że wam się uda. Jesteście przecież wspaniałymi artystami.

- Zaczekaj, to jeszcze nie wszystko – przerwał jej chłopak, spuszczając od razu wzrok. Nie zdawał sobie sprawy, że ta rozmowa będzie tak bardzo ciężka. Czuł jak Maggie chwilami ściskała go coraz bardziej, była zdenerwowana, przeczuwając coś złego. - Wyjeżdżamy z Londynu, ale nie wiem na jak długo. Na pewno na cały rok. Coś w rodzaju trasy koncertowej, po prostu chcemy spróbować.

- Rozumiem. Rozumiem – powtórzyła dziewczyna, czując jak do oczu napływają jej łzy, które z trudnością powstrzymywała. - Cieszę się, naprawdę. Zawsze marzyłeś o sławie, fanach i tych wszystkich wyjazdach. Nie mogę odbierać ci marzeń, prosząc byś ze mną został.

- Posłuchaj – podniósł ją do góry, usadawiając na swoich kolanach. - Nic ci nie będzie. Sophie to wspaniała kobieta, która dobrze się tobą zaopiekuje, więc niczym nie musisz się martwić. Dasz sobie radę, jestem tego pewien.

- Nie będzie cię przy mnie – zarzuciła Maggie, spoglądając smutno w jego przepiękne tęczówki. Dopiero teraz Louis poczuł jak to jego serce złamało się na pół. - A przecież obiecałeś, pamiętasz? Nie możecie koncertować po Wielkiej Brytanii? Proszę, zostań ze mną.

- Nie mogę, Meg – Tomlinson przytulił ją do siebie, a brunetka natychmiast się rozpłakała. Przekonała się, że to właśnie kariera była dla niego ważniejsza. Nie winiła go za to, zawsze opowiadał jej o tym, jak któregoś dnia będzie rozpoznawalny na całym świecie. Nie mylił się, a dziewczyna naprawdę cieszyła się z jego sukcesów. Nie mogła jednak pogodzić się z faktem, że tak z dnia na dzień ją zostawiał.

Zmęczona i wyczerpana płaczem wkrótce zasnęła. W środku nocy, kiedy miała pewność, że Tomlinson twardo zasnął, wymknęła się cichutko z jego mieszkania, spacerując ulicami Londynu. Nie chciała, by Louis następnego dnia się z nią żegnał, ponieważ mogłaby tego nie wytrzymać. Zostawiła mu jedynie liścik, w którym prostymi słowami zaznaczyła, ile dla niej znaczył i życzyła szczęśliwej podróży i jeszcze większych sukcesów. Tamtego wieczoru po raz ostatni widziała swojego najlepszego i jedynego przyjaciela.

Maggie szybko odrzuciła od siebie jedno z najsmutniejszych tegorocznych wspomnień. Dobrze wiedziała, że ten rok zakończy się jednak szczęśliwie, ponieważ w końcu będzie miała obok siebie Louisa. Lepszego początku nie mogła sobie wymarzyć.

Głównie z tego powodu podjęła decyzję, która w pewnym sensie bardzo na niej ciążyła. Miała jednak nadzieję, że obecność Tomlinsona w tej chwili zdecydowanie jej pomoże i wszystko zakończy się sukcesem. Chciała bowiem odwiedzić swoich biologicznych rodziców w czasie świąt, czego nie robiła od wielu lat. Dalej uważała, że to właśnie oni powinni zrobić pierwszy krok, jednak mogła się tego nigdy nie doczekać, dlatego musiała wziąć sprawy w swoje ręce. Wiedziała, że Louisa z pewnością ucieszy ten pomysł i wcale się nie pomyliła. Zadzwoniła do niego, a przyjaciel od razu się zgodził, nieco zaskoczony spontanicznym pomysłem Maggie.

Dwudziestolatka dość szybko tego wieczoru ubrała się w pidżamę, zrobiła sobie gorącą czekoladę z bitą śmietaną i położyła się do ciepłego łóżka, szukając dobrej komedii. Cieszyła się, że mogła spokojnie spędzić czas na rozrywce i żadna sprawa nie zakrzątała niepotrzebnie jej myśli. Chwilę po rozpoczęciu filmu Rain usłyszała ciche pukanie do drzwi. Podniosła się niechętnie z miejsca, zarzucając na siebie ciepły szlafrok. Otworzyła drzwi, odsuwając się nieco od progu, jednak nie spojrzała na gościa. Ciągle męczyła się z supłem, który jakimś cudem powstał na sznurku od ubrania. Po kilkunastu sekundach udało się go rozplątać, Maggie szybko zawiązała szlafrok i podniosła wzrok. Jej oczom ukazał się roześmiany Louis Tomlinson, który oparty jedną ręką o framugę wyglądał naprawdę bardzo przekonująco. Brunetka zaśmiała się tylko, wpuszczając przyjaciela do środka. Usiadł na jej łóżku, a Meg położyła się obok, kładąc głowę na jego kolanach. Nie było w tym nic dziwnego, często tak spędzali wspólnie czas, jednak teraz Tomlinson czuł się dość niezręcznie. Ciepło ogarnęło całe jego ciało, a emocje szalały, nie mogąc się opanować. Louis chwycił dłonie dziewczyny, bawiąc się jej palcami. Drugą ręką delikatnie gładził długie włosy, w międzyczasie zastanawiając się czy dobrze zrobił, przychodząc tutaj. Nie chciał niszczyć ich przyjaźni, jednak był też pewien, że przez cały czas nie zdoła utrzymać swoich uczuć w tajemnicy. Zamierzał wyjawić wszystko przyjaciółce, potrzebował jedynie odpowiedniej okazji. Właśnie taką chciał stworzyć, składając dziewczynie wyjątkowe zaproszenie.

- Maggie, co byś powiedziała na wigilijną kolację we dwójkę? U mnie? - zapytał bardzo pewny siebie, z czego był zadowolony. Dodatkowo uśmiechnął się do niej zachęcająco, mając nadzieję, że nie odrzuci jego propozycji.

- W zasadzie nie miałam żadnych planów – powiedziała od razu, spoglądając w jego oczy. Dzisiejszego dnia wydawał się tak radosny, aż miło się na niego patrzyło. - Jesteśmy więc umówieni.

- Dziękuję – Tomlinson wstał, podchodząc jeszcze raz do dziewczyny. Wziął ją na ręce, okręcił parę razy, po czym usadowił na swoich kolanach. Od razu obojgu przypomniał się dzień, w którym trzy lata temu się żegnali. - Cieszę się, że jestem tutaj z tobą.

Brunet delikatnie pogładził Maggie po policzku, a ta przytuliła się mocno do jego dłoni, nie przestając wpatrywać się w radosne tęczówki przyjaciela. Ona również cieszyła się, że mogli spędzić ten wieczór razem, w miłej atmosferze. Louis ucałował dziewczynę w czoło, co zdecydowanie lubiła najbardziej. Czuła się wtedy bezpieczna i bezbronna. Następnie Tomlinson musnął ostrożnie swoimi wargami jeden z kącików ust brunetki, jednak dość szybko oderwał się od dziewczyny, nie chcąc niczego zepsuć. Maggie uśmiechnęła się do niego promiennie, po czym z powrotem ułożyła się na jego kolanach, skupiając swoją uwagę na załączonym filmie. Louis objął jej talię jedną ręką, starając się nie poznać po sobie zdenerwowania i zbyt dużego zadowolenia. Na szczęście już po chwili oboje serdecznie śmiali się ze scen przedstawionych w komedii, a dwudziestodwulatek całkowicie zapomniał o stresie, po którym obecnie nie było ani śladu.

*~*

OD AUTORKI: Witam Was w Sylwestra! Mam nadzieję, że rozdział się spodoba, jego długość także, coś się rozpisałam. Teraz życzę Wam udanej, szalonej zabawy i Szczęśliwego Nowego Roku! Wszystkiego dobrego, kochane.