Rozdział dziewiąty

Tego dnia śnieg nie dawał za wygraną. Temperatura spadła znacznie poniżej zera, co niezbyt podobało się mieszkańcom Londynu. Na ulicach osadził się szron, było ślisko, przez co tworzyło się coraz więcej korków. Maggie odsłoniła wszystkie żaluzje w mieszkaniu, wpuszczając do środka nieco światła. Od razu po powrocie wzięła orzeźwiający prysznic, zastanawiając się nad tym, co stało się minionego wieczoru, a także jeszcze tego poranka.

Tomlinson kilkadziesiąt minut temu pożegnał się z dziewczyną w normalny sposób, tak jak robił to do tej pory. Z jednej strony Maggie cieszyła się, że po raz kolejny nie doszło do czegoś więcej, zaś z tej drugiej strony nie wiedzieć czemu była trochę rozczarowana. Sama nie potrafiła zdefiniować swoich uczuć względem przyjaciela. Właśnie tak traktowała go do tej pory, nawet wtedy, gdy namiętność wzięła górę i stało się coś, co nie powinno nigdy mieć miejsca. Zdawała sobie z tego doskonale sprawę, jednak Louis działał na nią w magiczny sposób, którego nie umiała nikomu wytłumaczyć.

Wiedziała, że chłopak żywił względem niej głębsze uczucia, ale mimo to pozwoliła sobie na kilka chwil słabości. Ciągle dawała mu mylne znaki, od których nie mogła się powstrzymać. W obecnej sytuacji nie była w stanie szczerze powiedzieć, że zupełnie nic nie czuła do Tomlinsona. Bała się, że kierowała nią zwykła fascynacja, namiętność i pożądanie. Nie mogła znaleźć w tym wszystkim odrobiny prawdziwego uczucia, choć starała się przez cały czas. Możliwe, że te myśli całkowicie odrzucała, nie biorąc tej możliwości w ogóle pod uwagę. Bała się stracić najlepszego przyjaciela nie tylko z powodu nieodwzajemnionych uczuć. Najbardziej przerażała ją możliwość nieudanej próby, bowiem zdawała sobie sprawę, że jako parze mogłoby się im nie udać. Żadne z nich nie potrafiłoby wówczas utrzymywać z drugą osobą tych samych kontaktów, a wszystko uległoby diametralnej zmianie. Dziewczyna westchnęła ciężko, odrzucając od siebie myśl zaparzenia porządnej kawy. Postanowiła, że wydawnictwo będzie odpowiednim miejscem na wyciszenie i spokojne poukładanie spraw. Przed kolejnym popołudniem z Louisem koniecznie musiała się czymś zająć, a praca była idealną odskocznią od codziennych trosk i problemów.

Maggie wyciągnęła ze swojej skórzanej torebki plik kluczy, jednak okazało się, że ktoś był już w środku. Zdziwiona nacisnęła klamkę, wchodząc do środka. Niczego nie zdołała usłyszeć, w biurze panowała idealna cisza. Przez ułamek sekundy poczuła strach, w jej głowie zaczęły pojawiać się myśli o kradzieży, napadzie i tym podobnych zjawiskach. Wypuściła powoli powietrze z ust, podążając w stronę swojego gabinetu, który dzieliła wraz z Dylanem. Chwilę później spostrzegła kolegę, siedzącego na obrotowym fotelu z słuchawkami w uszach. Dziewczyna stanęła w progu, krzyżując ręce na piersi i z uśmiechem na ustach czekała, aż chłopak zorientuje się o jej obecności. Dosłownie po dziesięciu sekundach Dylan uniósł zdziwiony wzrok, wyłączając muzykę.

- Cześć, Meg – powiedział radośnie, odkładając urządzenie na swoje biurko. - Co tutaj robisz? Przecież są święta.

- Mogłabym zapytać cię o to samo – zauważyła brunetka, na co chłopak wzruszył jedynie ramionami. - Przyszłam trochę popracować, pomyśleć, poukładać sobie różne prywatne sprawy, a u siebie zbyt wiele rzeczy mnie rozprasza.

- W takim razie co mam robić, szefowo? - zapytał z uśmiechem Dylan, ale widząc minę dziewczyny mówiącą „daj spokój, przecież możesz iść do domu”, natychmiast dodał: - Nigdzie się nie ruszam, nie ma mowy. Skoro już tutaj jestem, pomogę ci.

Rain westchnęła zrezygnowana, poddając się. Wręczyła przyjacielowi plik tekstów, którymi miał się zająć, a sama zabrała się za drugą połowę. Lubiła to robić, praca w regionalnej gazetce sprawiała jej wiele przyjemności, ale także przynosiła ogromną satysfakcję. Ze wszystkich sił starała się nie myśleć o Louisie, jednak za każdym razem, gdy tylko spoglądała na wspólne zdjęcie sprzed kilku lat, stojące na biurku, wszystkie emocje z ostatnich wydarzeń uderzały w nią tak bardzo, że niekiedy nie potrafiła złapać oddechu. Miała wielką ochotę zadzwonić do Tomlinsona tylko po to, by znów usłyszeć jego zmysłowy głos. Z ledwością powstrzymywała się od sięgnięcia po telefon, jednak całą jej uwagę rozproszyło zdjęcie na jednym z CV, które leżały tuż obok niej. Pospiesznie wyciągnęła kartkę, dokładnie przyglądając się wizerunkowi przedstawionej dziewczynie na fotografii. Dopiero po kilku minutach przypomniała sobie, że był to nikt inny jak Emma Mayers, dawna znajoma Louisa. Kiedy się poznały, zupełnie nie miała pojęcia, że to właśnie ją przyjęła na stanowisko do swojego wydawnictwa. Nie mogła już zmienić zdania, przede wszystkim ze zwykłej lojalności wobec drugiego człowieka. Przez swoje obawy czy niewielką zazdrość nie powinna nikogo zwalniać tuż po zatrudnieniu. Tak naprawdę nie uśmiechało jej się pracowanie z Emmą na co dzień, miała jednak nadzieję, że pomiędzy nimi nie dojdzie do poważniejszych sprzeczek czy konfliktów, w których główną rolę mógłby odgrywać Tomlinson. Maggie obiecała sobie, że jakąkolwiek zazdrość będzie starała się trzymać na wodzy i swoim zachowaniem nie sprawi, by przyjaciel mógłby czuć się rozczarowany. Ponadto, minionego wieczoru zawarli pewną umowę, której wolała się trzymać.

- Zdarzyło ci się kiedyś zakochać w kimś, kogo przez całe swoje życie uważałeś za najlepszego przyjaciela? - nieświadomie skierowała to pytanie do Dylana, który zdziwiony spojrzał na nią niepewnie. Wyraźnie gryzła się z własnymi myślami, przez co zupełnie nie potrafiła skoncentrować się na wykonywaniu pracy. Wyglądało na to, że przyjście tutaj nie było najlepszym pomysłem.

- Chyba tak – odpowiedział ku zaskoczeniu dziewczyny. - To znaczy, do końca nie wiem czy można nazwać to zakochaniem, ale odczuwałem coś podobnego.

- Myślisz, że takie przyjacielskie związki mają szansę na przetrwanie i na to, by zrodziło się naprawdę prawdziwe i szczere uczucie?

- To zależy – westchnął ciężko, przeczesując palcami swoje włosy. - Najpierw musisz mieć pewność, że ta druga osoba również wykazuje zainteresowanie tobą, że nie ma nikogo innego na oku, bo wtedy takie wyznanie kompletnie może zniszczyć relację, która była wcześniej – chłopak uśmiechnął się lekko w jej stronę, zastanawiając się, skąd wzięły się te wszystkie pytania i dlaczego zeszli właśnie na ten temat. Kiedy usłyszał z jej ust ciche „a kiedy mam już tę pewność?”, kontynuował: - Wtedy nic cię nie powstrzymuje i powinnaś dać temu szansę.

Maggie nerwowo bawiła się swoimi palcami, zastanawiając się nad tym, co powiedział przed chwilą Dylan. Musiała przyznać, że w jego słowach było wiele racji. Jeżeli chodziło o Louisa, miała stuprocentową pewność, że darzył ją głębokim uczuciem i nikogo więcej obecnie nie było w jego życiu prywatnym. Mimo wszystko bała się tego ogromnego ryzyka, choć prawdę mówiąc wykonała już pierwszy krok. Pocałowała Tomlinsona tak, jakby już był jej. Nie mogła sobie tego darować, ale jednocześnie miała ogromną ochotę na powtórkę. Im dłużej się nad tym wszystkim zastanawiała, tym bardziej nie wiedziała, jak postąpić. Postawiła więc na całkowitą spontaniczność, by zobaczyć czy los faktycznie chciał połączyć ją z Louisem. Czym prędzej podziękowała Dylanowi za rozmowę, spakowała swoje rzeczy i wyszła na świeże powietrze, zamierzając natychmiast skierować się w stronę domu przyjaciela, z którym miała dzisiaj odwiedzić biologicznych rodziców.

Liam siedział na kanapie w salonie przed ekranem telewizora, niecierpliwie wyczekując przyjścia Ashley. Musiał jak najszybciej powiadomić dziewczynę o najbliższych planach zespołu, czyli o wyjeździe na jakiś czas. Gdyby tylko mógł, bez żadnego wahania zabrałby blondynkę ze sobą, jednak nie było to możliwe. Każde z nich miało swoje zawodowe obowiązki, których nie dało się tak po prostu odłożyć na później. Payne wiedział jednak, że dziewczyna nie będzie robiła mu wymówek, nie będzie zła, bowiem doskonale zdawała sobie sprawę, że strona artystyczna Liama była tą, z którą musiała się nim dzielić. Mimo wszystko w pełni to akceptowała i życzyła chłopakowi samych sukcesów i dalszego rozwijania swojej muzycznej kariery.

Z przemyśleń wyrwało go ciche pukanie do drzwi, szybko podniósł się z miejsca, kierując się w stronę wejścia. Uśmiechnął się do siebie, jednak w progu drzwi nie zobaczył blondynki, co trochę go rozczarowało.

- Jestem Emma, nie wiem, czy mnie pamiętasz – ciemnowłosa podała Liamowi swoją rękę, niespokojnie rozglądając się po pomieszczeniu. Chłopak skinął jedynie niepewnie głową, przedstawiając się. - Szukam Louisa, zastałam go?

- Niestety Lou ma swój własny zaciszny kąt – odpowiedział rozbawiony Payne, uważnie przyglądając się dziewczynie, z którą jego przyjaciel spędzał większość czasu w Los Angeles. W jej obecności wyczuwał kłopoty, jednak starał się to ignorować. - Z tego co mówił, dzisiaj ciężko będzie go zastać, załatwia jakieś sprawy rodzinne z Maggie.

- Czyli to naprawdę coś poważnego? - zapytała dziewczyna, a mina wyraźnie jej zrzedła, kiedy uświadomiła sobie, że nic nie wyjdzie z jej dzisiejszego spotkania z Louisem.

Liam wzruszył jedynie ramionami, bowiem nie czuł się upoważniony do tego, by zdradzać obcym ludziom sprawy prywatne przyjaciela. Jeżeli chłopak będzie miał potrzebę wygadania się przed dawną znajomą, na pewno to zrobi, dlatego Payne w żadnym wypadku nie chciał się wtrącać. Poza tym, był pewien, że Tomlinson postąpiłby tak samo na jego miejscu.

- Trudno, złapię go innym razem – zakomunikowała dziewczyna, a kąciki jej ust lekko uniosły się ku górze. - Miło było znów cię zobaczyć, Liam.

Ciemnowłosa pomachała mu na pożegnanie, a chłopak z grzeczności odwzajemnił gest. Z oddali zauważył wysoką, szczupłą blondynkę, której wyczekiwał już długi czas. Ashley z przerażeniem minęła się z Emmą, po czym przyspieszyła kroku i bez żadnego słowa czy przywitania wpadła do mieszkania chłopaków, nerwowo przechadzając się w holu.

- Kochanie, możesz mi powiedzieć, co się stało? - zapytał przestraszony Liam, podchodząc bliżej i chwytając blondynkę za ramiona. - Wyglądasz tak, jakbyś zobaczyła przed chwilą ducha.

- Bo może właśnie tak było – westchnęła, przenosząc wzrok na chłopaka. - Co ona tutaj robiła, czego chciała?

- Emma? Szukała Louisa, ale nie wiem w jakiej sprawie – przyznał szczerze brunet, coraz bardziej zastanawiając się, o co tak naprawdę chodziło jego dziewczynie. - Chyba po ich wspólnych wydarzeniach w Los Angeles liczyła na coś więcej, ale spotkało ją ogromne rozczarowanie z powodu Meg.

- Louis? - spytała wyraźnie zdziwiona blondynka. - Nie ważne. Powiedz mi, naprawdę niczego nie pamiętasz? Naprawdę nie pamiętasz tej dziewczyny i tego, co się stało?

Dwudziestoletnia brunetka stała obok balustrady w ganku przed domem Tomlinsona. Wróciły do niej wspomnienia, kiedy zapłakana przychodziła tutaj i skulona siedziała pod drzwiami, czekając na pojawienie się przyjaciela. Drzwi jego domu zawsze były dla niej szeroko otwarte, a rodzice chłopaka traktowali ją jak członka rodziny. To właśnie tutaj zawsze mogła odnaleźć ciepło, wsparcie i pomoc, której kiedyś bardzo potrzebowała i nigdy nie spotkała się z odmową.

Maggie nabrała powietrza do ust, starając się utrzymać równomierne bicie swojego serca. Nie mogła pozwolić, by emocje całkowicie zawładnęły jej ciałem, jednak doskonale zdawała sobie sprawę, że o wszystkim zapomni, gdy tylko ponownie zobaczy Louisa. Delikatnie nacisnęła dzwonek, a ze stresu zaczęła stukać obcasami o drewnianą podłogę. Kilkadziesiąt sekund później przyjaciel otworzył drzwi, wyglądał na nieco zdziwionego, jednak od razu uśmiechnął się na widok dziewczyny. Brunetka nie mogła przejść obojętnie obok tego, jak się prezentował. Wcześniej nie zwracała na to tak wielkiej uwagi, jednak teraz każdy detal jego wyglądu działał na nią pobudzająco. Miał na sobie czarne rurki oraz białą, elegancką koszulę w drobne czarne kropki, której Maggie nigdy wcześniej nie widziała. Przyglądała mu się od stóp do głów, nie mogąc wyjść z podziwu.

- Co tutaj robisz, mała? - zapytał radośnie Tomlinson, wpuszczając ją do środka. - Miałem odebrać cię z domu za jakieś dwie godziny. Coś się stało? Zmiana planów?

- Nie. I nie – powiedziała dziewczyna, co całkowicie rozbawiło Louisa. Już dawno nie widział jej tak zestresowanej w jego obecności i poniekąd obawiał się, że teraz wszystko będzie tak wyglądało. Nie chciał, by Maggie czuła się przy nim niekomfortowo tylko z powodu tego, że wyznał na głos swoje uczucia. Wciąż mogli być przyjaciółmi. - Po prostu musiałam i chciałam cię zobaczyć wcześniej.

- Dużo wcześniej – zauważył Louis, podchodząc bliżej dziewczyny. Owinął zgrabnie swoje ręce wokół jej talii, delikatnie przyciskając ją do swojego ciała. - Cieszę się, że przyszłaś.

Maggie wysiliła się jedynie na uśmiech, czując jak na policzkach pojawiają się rumieńce. Nie była w stanie wypowiedzieć już ani jednego słowa, spojrzenie Tomlinsona przeszywało ją na wskroś. Louis odgarnął z jej twarzy niesforny kosmyk włosów, rozkoszując się pięknym zapachem perfum, których dzisiaj użyła. Przez cały czas odnosił wrażenie, że Rain prowokowała go do czynów, których tak naprawdę się obawiał. Nie chciał jej skrzywdzić i wiedział też, że ona nie chciała tego samego dla niego. Z drugiej zaś strony miała jakiś cel, skoro przyszła do niego przed czasem, zupełnie niezapowiedziana. Tomlinson podejrzewał, że coś naprawdę wielkiego kłębiło się w jej głowie, ale znał ją na tyle dobrze, iż wiedział, że na razie nie będzie w stanie mu tego zdradzić. Albo chciała uzyskać pewność w swoich przekonaniach, albo nie potrafiła wprost mówić o tak potężnym uczuciu, jakbym była miłość. Dziewczyna przytuliła się do niego, opierając głowę o jego klatkę piersiową. Louis objął ją jeszcze mocniej, ciężko wzdychając. W takich momentach miał ochotę dać upust swoim emocjom i pozwolić, by ogarniająca go od dłuższego czasu rozpacz, wyszła na zewnątrz. Powstrzymywał się jedynie ze względu na brunetkę.

- Maggie, to wszystko dzieje się za szybko – powiedział, gładząc swoimi dłońmi jej długie włosy. - Widzę to po tobie. Przychodzisz całkowicie zdesperowana, nie wiesz co powiedzieć ani co zrobić. Nie chcę, byś przed każdym takim gestem sto razy zastanawiała się, czy mnie zranisz. Przepraszam cię za wczorajszą sytuację, to nie powinno się wydarzyć.

- A więc żałujesz tego, że się całowaliśmy? - Rain odsunęła się ostrożnie od Tomlinsona, a w jej głosie dało się słyszeć smutek.

- Nie – powiedział stanowczo Louis, wciąż nie wypuszczając dziewczyny ze swoich ramion. - Nigdy nie będę tego żałował. Ale to ty się z tym gryziesz, nie możesz zaprzeczyć. Po prostu potrzebujesz czasu i to nie jest nic złego, Meg. Dalej możemy być przyjaciółmi. Nie oczekuję, że odwzajemnisz moje uczucia.

Dziewczyna chciała zaprzeczyć, jednak w porę zdała sobie sprawę, że tak naprawdę nie miała żadnych argumentów na poparcie swojej teorii. Nie wiedziała czy kochała Louisa. Na razie przez cały czas to namiętność, a nie uczucia odgrywały kluczową rolę we wszystkim, co się wydarzyło. Chcąc nie chcąc, musiała przyznać Louisowi rację.

- Idź już do samochodu, ja wezmę tylko marynarkę i możemy jechać – Tomlinson wręczył jej kluczyki do swojego samochodu, delikatnie całując w czoło, a chwilę później zniknął na pierwszym piętrze.

*~*

OD AUTORKI: Po dość długim czasie dziewiątka w końcu się pojawia. Ta cała tajemnica wokół Emmy i Liama zrodziła się w mojej głowie tak nagle, ale postanowiłam to wykorzystać, żeby jakoś urozmaicić tę historię. Kolejny rozdział pojawi się już na spokojnie pewnie po 15 kwietnia, także do szybkiego napisania! PS. Zmieniłam znowu wygląd, ale ten zdecydowanie podoba mi się bardziej. Co sądzicie? :)