Rozdział dziesiąty

Ashley wpatrywała się z zaciekawieniem w swojego chłopaka, bardzo dokładnie obserwując każde pojawiające się na jego twarzy emocje. Wyglądało na to, że naprawdę z niczego nie zdawał sobie sprawy. Zgodnie z zaleceniami lekarzy, Liam powinien był odzyskać pamięć po upływie kilku tygodni, jednak nic takiego nie miało miejsca. Blondynka wiedziała już o tym od bardzo dawna, bowiem podczas ich spotkania w Los Angeles, Payne również jej nie rozpoznał. Nie zdradziła mu niczego, nie chcąc przywoływać złych wspomnień, ale teraz nie mogła już cofnąć pytań, które chwilę wcześniej padły z jej ust. Ze zdenerwowania nie pomyślała o konsekwencjach, a obecność Emmy całkowicie wyprowadziła ją z równowagi. Tak naprawdę dziewczyna nie miała żadnego naturalnego prawa, by tutaj być – umarła dwa lata temu, kiedy Ashley pracowała w szpitalu. Nie chciała wracać do tamtych chwil, jednak wiedziała, że Liam będzie zadawał mnóstwo pytań, a czegoś takiego nie powinna przed nim ukrywać. Zdała sobie sprawę, że tak długo odwlekany przez nią moment właśnie nadszedł.

- Próbuję sobie cokolwiek przypomnieć, ale nic z tego, Ashley – wyznał przygnębiony Liam, siadając przy kuchennym stole. Niespokojnie zaczął stukać palcami o blat, aż w końcu przeniósł swój wzrok na blondynkę. - Dlaczego mam ją pamiętać? Co takiego się wydarzyło?

Dziewczyna usiadła naprzeciwko niego, zastanawiając się nad tym, jak odpowiednio dobrać słowa. Musiała najpierw delikatnie nakreślić jego sytuację, by zrozumiał, jak wielki wkład w jego teraźniejszość miała właśnie Emma. Dziewczyna westchnęła ciężko, spuszczając na moment wzrok.

- Pamiętasz, kiedy spotkaliśmy się w Los Angeles? - zapytała cicho, na co Liam tylko przytaknął głową, niecierpliwie czekając na wyjaśnienia. - To nie był pierwszy raz. Spotkaliśmy się rok wcześniej tutaj w Londynie, w szpitalu. Zastępowałam koleżankę, dostałam posadę jedynie na rok. Któregoś dnia zrobiło się bardzo głośno i tłoczno, wszędzie było pełno ochrony, przywieźli cię do nas. Miałeś poważny wypadek samochodowy, potrzebowałeś operacji. Spędziłeś tam ponad miesiąc, a w międzyczasie poznałeś Emmę, która również trafiła do nas po ciężkim zdarzeniu. Miała problemy psychiczne, była pod ciągłą opieką psychologa, jednak jak później się okazało, to ty wyciągnąłeś ją z głębokiej depresji, w którą zapadła po wypadku.

Payne spojrzał na nią zszokowany, nie mogąc wydusić z siebie żadnego słowa. Czuł się dokładnie tak, jakby ktoś specjalnie wyrwał z jego życiorysu ten jeden, istotny miesiąc. Nie miał pojęcia, o czym mówiła Ashley i dlaczego dowiadywał się wszystkiego dopiero po dwóch latach. Blondynka chcąc jak najszybciej skończyć opowieść, kontynuowała dalej:

- Była w coraz lepszym stanie i fizycznym, i psychicznym, dlatego nikt nie potrafił zrozumieć, dlaczego popełniła samobójstwo kilka dni przed twoim wypisem. Zamknąłeś się w sobie, nie chciałeś z nikim rozmawiać, nie przyjmowałeś leków. Dopiero po czasie, za namową Nialla wróciłeś do domu i spotkaliśmy się rok później w LA. Nie pamiętałeś mnie.

Brunet nie zmieniał wyrazu twarzy, w jego oczach pojawiło się jeszcze większe zaskoczenie. Szczególnie zwrócił uwagę na fakt, że tak naprawdę Emmy nie powinno tutaj być, ale przecież nie zwariował i stosunkowo niedawno opuściła jego mieszkanie. Zresztą, Ashley również ją widziała, stąd ta cała rozmowa. Nie potrafił zrozumieć tego, co działo się wokół niego, ale bardziej niepokoił się o swój stan zdrowia – skoro lekarze zapewnili, że po czasie powinien odzyskać pamięć, dlaczego nic takiego nie miało miejsca?

- Czemu wcześniej o niczym nie wspominałaś? Ashley, jesteśmy razem już dwa lata – powiedział smutno, z nutką żalu w głosie, jednak nie był zły na blondynkę. Doskonale wiedział, że takim sposobem starała się go chronić i nie sprawiać mu przykrości. Poza tym, była pewna, że Emma nigdy więcej nie pojawi się w ich życiu. - Dlaczego niczego nie pamiętam?

- Przepraszam – wyszeptała, podnosząc się z miejsca. W mgnieniu oka znalazła się przy chłopaku, siadając mu na kolanach. Zarzuciła ręce na jego szyję, ostrożnie się przytulając. Ku jej zdziwieniu, Liam objął ją mocno, przyciągając bliżej siebie. - Myślę, że po śmierci Emmy wyparłeś ze świadomości te wszystkie wydarzenia związane zarówno z wypadkiem jak i z nią.

- Tylko jak wytłumaczyć jej obecność tutaj? - zapytał, nie oczekując odpowiedzi. - Nie wiem, co o tym sądzić, ale jestem zdania, że powinniśmy się z nią skontaktować i wszystko wyjaśnić.

Ashley wzruszyła jedynie ramionami, ciężko wzdychając. Nie wiedzieć czemu, zaczęły nawiedzać ją bardzo złe przeczucia dotyczące Mayers. Wyjaśnienie całej sytuacji było dobrym pomysłem, jednak blondynka doskonale zdawała sobie sprawę, że te działania mogły zburzyć panującą dotychczas harmonię w jej związku z Liamem. Nie chciała tego, ale z drugiej strony Payne miał prawo wiedzieć, jak wiele zrobił dla Emmy i powinien dowiedzieć się tego właśnie od niej.

Przez całą drogą Maggie nie odezwała się słowem do Louisa, któremu cisza bardzo ciążyła, jednak nie zamierzał jej przerywać. Wiedział, że dziewczyna musiała dokładnie poukładać sobie wszystkie myśli oraz to, co powiedział jej przed wyjazdem. Momentami tego żałował, ale mimo wszystko powiedział całą prawdę – nie chciał, by Maggie czuła się niezręcznie i niekomfortowo w jego obecności, nie mógłby tego znieść. Znali się od dzieciństwa, przeżyli wiele wspólnych chwil, więc tak naprawdę Tomlinson nie wyobrażał sobie, by w jego życiu nie było tej niezdecydowanej i wciąż zdesperowanej dziewczyny. W głębi serca wierzył, że któregoś dnia brunetka będzie w stanie odwzajemnić jego uczucia, ale nie zakrzątał sobie teraz tym głowy. Postanowił, że nie będzie naciskał, jedynie co mógł i chciał robić to ciągłe okazywanie swojej troski oraz tego, że naprawdę mu na niej zależało. Westchnął ciężko pod wpływem kłębiących się w nim emocji, a chwilę później poczuł na sobie wzrok dziewczyny. Spojrzał na nią, lekko się uśmiechając i wyraźnie zauważył, że mięśnie jej twarzy zdecydowanie się rozluźniły. Zaśmiał się cicho, jednak nie uszło to uwadze Rain, która wpatrywała się w przyjaciela zdziwiona.

- Nie jestem na ciebie zły, Meg – powiedział radośnie, uważnie patrząc na drogę. Ruch był wzmożony, większość dojeżdżała jeszcze na święta do swoich rodzin, a druga część wracała już do domów.

- To chyba tutaj – powiedziała dziewczyna, wskazując na maleńki domek, obok którego właśnie się zatrzymali. Dziewczyna pamiętała tę okolicę, bowiem w dzieciństwie spędzała tutaj większość czasu podczas szkolnych wakacji.

Oboje wysiedli z auta, kierując się w stronę drzwi wejściowych. Na ganku wisiały jedynie kolorowe lampki, jednak wszystko wyglądało na tak bardzo wyjątkowe. Maggie wzięła głębszy wdech, spoglądając w stronę przyjaciela. Tomlinson otulił ją swoim ramieniem, kiwając lekko głową na znak, by dziewczyna zapukała do drzwi. Trwało to chwilę zanim ktokolwiek otworzył, jednak już po kilkunastu sekundach brunetka zobaczyła przed sobą niziutką kobietę, na widok której od razu w jej oczach pojawiły się łzy.

- Cześć mamo – powiedziała niemalże szeptem, wciąż stojąc nieruchomo. Pani Rain spojrzała z zaciekawieniem na gości, uśmiechając się przyjaźnie, jednak nic nie odpowiedziała.

- Kto przyszedł? - z dali dało się słyszeć głos ojca Maggie, który chwilę później pojawił się w drzwiach. - Meg? Louis? Co tutaj robicie?

Mężczyzna wpuścił ich do środka, zamykając drzwi na klucz. Poprosił, by usiedli na kanapie i czuli się jak u siebie w domu. Meg w ogóle nie potrafiła znaleźć sobie miejsca, ciągle nerwowo spoglądała w stronę mamy, która zdawała się nie dostrzegać rzeczywistości. Jej wzrok błądził gdzieś po sylwetkach i różnych przedmiotach w pomieszczeniu, ale tak naprawdę był pusty. Maggie widziała coś takiego po raz pierwszy w życiu i zdecydowanie inaczej wyobrażała sobie pierwsze spotkanie po tak długim czasie z własną matką. Odkąd przyjechali, pani Rain nie odezwała się słowem, z ogromnymi trudnościami odpowiadała na najłatwiejsze pytania. Chociaż Meg starała się ukrywać swoje emocje, była przerażona tym, co tutaj zastała. Niecierpliwie czekała na powrót ojca, który zawzięcie szykował gościom jakiś posiłek.

Louis unikał wzroku przyjaciółki tylko po to, by nie odczytała z jego twarzy niczego złego. Owszem, potrafił niekiedy maskować swoje emocje bardzo dobrze, jednak przypuszczał, że tym razem zadanie okazało się o wiele trudniejsze. Wiedział, że z panią Rain nie było dobrze, coś faktycznie się stało, bowiem nigdy nie zachowywała się w taki sposób, a na widok córki z pewnością zareagowałaby z ogromną radością oraz wzruszeniem. Pomimo tego, co stało się w przeszłości, kochała Maggie i żałowała tego, że ją zostawiła. Tomlinson znał dziewczynę bardziej niż ktokolwiek inny i może właśnie dlatego znalazł się tutaj razem z nią. Bał się jedynie o to, że mogła jeszcze cierpieć przez tę sprawę, ale mimo wszystko miał nadzieję, że niebawem pan Rain będzie w stanie wszystko im wytłumaczyć. Był nieco zaskoczony ich nagłym przyjazdem, ale przyjął ich bardzo ciepło i serdecznie, a to musiało oznaczać dobry początek.

Mężczyzna w średnim wieku przeniósł się do salonu, gdzie czekała na niego córka wraz ze swoim przyjacielem. Udało mu się opanować ogromne wzruszenie na widok Meg, sam przymierzał się do poprawienia stosunków między nimi, jednak kiedy stan żony się pogorszył, zrezygnował ze wszystkiego, byleby tylko zapewnić jej odpowiednią opiekę. Cieszył się, że Maggie wciąż mogła liczyć na pomoc Louisa, który opiekował się nią od małego.

- Tato, co się stało? - zapytała znienacka dziewczyna, wyrywając mężczyznę z głębokich przemyśleń. - Czy z mamą wszystko w porządku?

- Niezupełnie – odpowiedział, patrząc na żonę. - Twoja mama cię nie pamięta, nie pamięta nikogo, kto nas odwiedza, zupełna pustka. Choroba postępuje coraz bardziej i nic nie można na to poradzić.

- Dlaczego nie dzwoniłeś? Dlaczego o niczym nie wiem? - dopytywała się Maggie, a po jej policzkach zaczęły powoli spływać pierwsze łzy. - Przecież jestem waszą córką!

Zakryła twarz dłońmi, czując ogarniającą ją bezradność. Zaniosła się cichym szlochem, który momentalnie rozrywał czułe i delikatne serce Louisa na wskroś. Nie mógł nic zrobić, by poczuła się lepiej. Objął ją jedynie ramieniem, przytulając do siebie. Maggie po omacku odnalazła jego dłoń, którą splotła ze swoją, mocno ściskając. Nie wyobrażała sobie, że właśnie teraz mogłoby zabraknąć Tomlinsona. Doceniała to, że wciąż trwał u jej boku, chociaż nie potrafiła jednoznacznie określić swoich uczuć względem niego.

Dzisiejszego wieczoru nie zamierzała wracać z powrotem do Londynu, do swojego mieszkania, by spokoju ułożyć się na wygodnym łóżku, włączyć romantyczną komedię, zaprosić do siebie Louisa i wypić po kieliszku czerwonego wina. Nie miała pojęcia, jakimi argumentami przekona ojca do tego, by pozwolił jej zostać i choć trochę zaopiekować się mamą. Jednego była całkowicie pewna – na tym etapie nie mogła już odpuścić, bowiem zbyt długo zwlekała z tą wizytą. Dopiero teraz zrozumiała, ile czasu straciła i jak wszystko zdołało się zmienić. Nie musiała wykonywać gestu pojednawczego, pierwszy ruch leżał po stronie rodziców, jednak ogromna determinacja, a przede wszystkim tęsknota za rodzicielskim ciepłem sprawiła, że właśnie z nimi przebywała.

- Byłbym wdzięczny, gdybyś została z nami na parę dni, jeśli tylko nie ogranicza cię praca – zaczął niespodziewanie pan Rain, zwracając się w stronę córki. - Przydałaby mi się twoja pomoc, a poza tym, mamy sobie wiele do wyjaśnienia i jeszcze więcej do nadrobienia.

Dziewczyna kiwnęła twierdząco głową, uśmiechając się promiennie do ojca. Nie sądziła, że stać go na wykonanie z pozoru bardzo prostego gestu. Ucieszyła się, że jak na razie wszystko szło zgodnie z jej myślą, jednak gdy tylko podniosła wzrok na siedzącego obok Louisa, serce podeszło jej do gardła, bowiem musiała się z nim pożegnać. Wyglądało na to, że nie spędzą razem kolejnych dni przed wyjazdem zespołu do Los Angeles. Dziewczyna miała jednak nadzieję, że Tomlinson dotrzyma słowa i w pierwszy weekend przyleci z powrotem do Anglii, by się z nią zobaczyć. Nie chciała myśleć o tym, jak poradzi sobie z jego nieobecnością, ale z drugiej strony miała okazję, by porządnie zastanowić się nad swoimi uczuciami.

Po wspólnie przygotowanej i zjedzonej kolacji, pan Rain zabrał żonę do sypialni, by mogła już odpocząć. Louis korzystając z okazji, podszedł do dziewczyny, przyciągając ją mocno do siebie. Kiedy trzymał ją w swoich ramionach, nic więcej się nie liczyło. Ulga, którą czuł, nie mogła równać się z niczym innym. Maggie wtuliła się w jego klatkę piersiową, przymykając lekko oczy. Każdą taką chwilę zachowywała głęboko w pamięci i na dnie swojego serca, tworząc niezapomniane i wyjątkowe wspomnienia.

- Uważaj na siebie, nie pakuj się w żadne kłopoty – Tomlinson szczerze się zaśmiał, po czym czule pocałował dziewczynę w czubek głowy. - Obiecuję, że zobaczymy się już niedługo.

Louis pozbierał swoje rzeczy, jeszcze raz spojrzał w stronę Maggie, a ta odprowadziła go wzrokiem do drzwi, machając mu na pożegnanie. Do oczy napłynęły jej łzy, choć zupełnie nie wiedziała z jakiego powodu. Chłopak nie odchodził na zawsze, jednak zdawało się, że serce nie potrafiło odróżnić odległości czasowej między "kilka dni" a "na zawsze". Może właśnie w ten sposób dawało odpowiedzi na pytania, które nie pozwalały jej spać. Może właśnie dzięki palącej tęsknocie, Maggie miała dostrzec, ile tak naprawdę znaczył dla niej Louis.

*~*

OD AUTORKI: Dedykacja dla kochanej Aivalar, która wysłaniem mi jednego gifa Louisa, sprawiła, że jakoś wena mnie chwyciła! Dziękuję <3 Rozdział pojawia się trochę wcześniej niż planowałam, ale ileż można siedzieć i uczyć się do tej cholernej matury? Odrobina przyjemności jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Zaległości powoli nadrabiam, ale więcej będzie mnie na pewno w połowie maja. To by było chyba na tyle. Do szybkiego napisania!   
ROZDZIAŁ NIESPRAWDZONY, mogą pojawić się jakieś literówki. Przepraszam, sprawdzę to po nocach x