Rozdział jedenasty

Minęło zaledwie kilka dni odkąd Louis wraz z zespołem opuścili Londyn, jednak dla niego dłużyły się one w nieskończoność. Tęsknota za Maggie nie pozwalała skupić się na pracy. Miał wrażenie, że rozmowy i dopracowywanie szczegółów dotyczących teledysku trwało kilkanaście długich tygodni. Tomlinson czuł się kompletnie wyczerpany i nie miał najmniejszej ochoty brać w tym wszystkim udziału. Z drugiej strony wiedział, że nie mógł zawieść zarówno swoich najlepszych przyjaciół jak i fanów, którzy niecierpliwie czekali na wypuszczenie nowego klipu. Po raz pierwszy od bardzo dawna nudziły go zalecenia producenta, jego pomysły i chęć realizacji teledysku. Chciał po prostu być blisko brunetki, którą zostawił w Londynie, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę, że ta przerwa była im bardzo potrzebna. Szczególnie Maggie, która zupełnie pogubiła się w swoich uczuciach. Tomlinson w żadnym razie nie chciał wywierać na niej presji, przyciskać jej do muru i stawiać jakiegokolwiek ultimatum – decyzja w całości należała do dziewczyny. Jeżeli wciąż będzie utrzymywała, że przyjaźń to jedyne, co mogła mu zaoferować, był w stanie się z tym pogodzić. W końcu przez tyle czasu musiał dawać sobie radę z palącym w środku uczuciem. Gdzieś głęboko w sercu miał jednak nadzieję, że Rain darzyła go odrobiną miłości.

- Lou, nie zadzwoniłeś do niej, prawda? - brunet nawet nie zauważył, kiedy w pobliżu pojawił się Harry z zatroskaną miną. Usiadł obok niego, ciężko wzdychając. - Zrób to, inaczej będziesz się męczył do końca naszego pobytu tutaj, a tego przecież nie chcemy. To ma być nasz czas. Poza tym, obiecałeś Meg, że wkrótce się odezwiesz.

- Nie sądziłem, że aż tak bardzo to widać – odezwał się po dłuższej chwili, ukradkiem spoglądając w stronę przyjaciela. - Chcę z nią porozmawiać, łamie mi się serce, kiedy odrzucam każde jej połączenie i nie odpisuję na żadną wiadomość. Złamałem kolejną obietnicę, wiem. Ale boję się, że kiedy usłyszę jej głos, będę skłonny poprosić, by tutaj przyjechała i powiem coś, przez co będzie czuła się osaczona. Rozumiesz?

Styles dokładnie przeanalizował słowa Louisa, przytakując co jakiś czas głową. Nie lubił, gdy jego najlepszy przyjaciel był w kompletnej rozsypce, którą tak naprawdę sam sobie zapewniał. Od samego początku ogromnie kibicował jemu i Maggie, chciał, by Tomlinson w końcu odnalazł swoje szczęście właśnie przy jej boku. To on zachęcał go, by odnalazł w sobie odwagę, żeby powiedzieć dziewczynie o swoich prawdziwych odczuciach. Czuł, że teraz musiał postąpić dokładnie tak samo – zasiać w przyjacielu ziarenko odwagi, które mógłby dobrze wykorzystać.

- Wiem, co masz na myśli – powiedział po dłuższym zastanowieniu Harry, lekko się uśmiechając. - Posłuchaj, Maggie nie pocałowałaby cię z byle powodu, bo nie jest tego typu osobą. Myślę, że naprawdę cię kocha, ale boi się przyznać do tego przede wszystkim przed samą sobą. Całe życie byłeś jej przyjacielem, traktowała cię raczej jak rodzonego brata i pewnie nigdy nie pomyślała, że mogłaby ułożyć sobie z tobą życie. Wyznając swoje uczucia, dałeś jej tę możliwość. A teraz musi sobie to przetrawić, jak to dziewczyna. Ale to nie oznacza, że nie możesz jej w tym jakoś pomóc. Jeden telefon, szczególnie ten obiecany nie jest niczym złym, Lou.

Tomlinson wsłuchał się w słowa Harry'ego, żałując, że jego wypowiedź tak szybko się skończyła. Doceniał rady wszystkich chłopaków, jednak to właśnie z tym dwudziestolatkiem lubił rozmawiać najbardziej. Pomimo tego, że Styles był od niego młodszy, o wiele bardziej znał się na tego typu rzeczach, a jego uwagi zawsze okazywały się trafne. Nie chciał teraz podejmować żadnej decyzji, jak zwykle musiał sobie wszystko przemyśleć, ale nie odrzucał od razu propozycji Harry'ego. Może miał rację? Może powinien zadzwonić do Maggie, zapewnić ją, że wszystko było w porządku i przeprosić za długie milczenie i nie pokazanie się w Londynie przez weekend. Zdawał sobie sprawę, że dziewczyna mogła odchodzić od zmysłów, choć bardzo dobrze ją znał i przewidywał, że prawdopodobnie utrzymywała stały kontakt z Liamem. Dzięki temu z pewnością była trochę spokojniejsza, ale to wcale nie zwalniało Louisa z tego, by się do niej odezwać.

- Panowie, jeżeli będziemy tak cały czas siedzieć, nie będzie tego cholernego teledysku – znienacka pojawił się producent, na którego twarzy malowało się powoli zdenerwowanie i zniecierpliwienie. - Do roboty! Chyba każdy z nas pragnie znaleźć się jak najszybciej w domu. Ja też mam rodzinę. Ruszać się!

Odszedł tak szybko, jak się pojawił, wymachując przy tym rękoma na prawo i lewo. W oddali słychać było jego kolejne komendy skierowane do innych pracowników oraz pozostałych chłopaków. Louis i Harry od razu wybuchnęli śmiechem, podnosząc się z miejsca. Zdecydowanie woleli nie narażać się na gniew ze strony producenta, który naprawdę ciężko pracował, by wszystko dopiąć na ostatni guzik. Przyjaciele od razu udali się w kierunku dochodzących głośnych odgłosów, przygotowując się na pracowity dzień.

Niall rozsiadł się na hotelowej kanapie w pokoju Zayna, gdzie zgromadziła się również pozostała trójka chłopaków. Każdy z nich robił coś zupełnie innego. Harry nie odrywał wzroku od ekranu swojego telefonu, na którym najprawdopodobniej dodawał różne tweety, których nikt nie był w stanie zrozumieć, Liam na dobre pogrążył się w rozmowie z uroczą blondynką, Zayn ciągle przełączał telewizyjne kanały w poszukiwaniu czegoś naprawdę godnego uwagi, natomiast Louis zaszył się gdzieś na uboczu pokoju, pogłębiając się jeszcze bardziej w swoje myśli.

- Hej, może wybierzemy się do naszego ulubionego klubu? - zapytał nagle Horan, zwracając uwagę wszystkich zebranych. - Jesteśmy w LA, nie możemy przegapić takiej okazji. Zresztą, należy nam się porządny odpoczynek i odrobina zabawy po tak ciężkim dniu. Wychodzimy!

Przyjaciele spojrzeli po sobie niepewnie, wpatrując się w blondyna. Jego pomysł wydawał się naprawdę dobry, szczególnie, że faktycznie każdy z nich potrzebował chwili relaksu. Przystali na jego propozycję, a już po kilku minutach znajdowali się na hotelowym parkingu, czekając na swojego kierowcę. Mężczyzna w średnim wieku podjechał eleganckim, czarnym samochodem z przyciemnianymi szybami, po czym zawiózł cały zespół pod już dobrze znany mu adres.

Zajęli swoje ulubione miejsca, zamawiając kilka drinków. Klub nie był specjalnie przepełniony, co akurat okazało się dużą zaletą. W końcu mogli pobyć tylko w swoim towarzystwie, porozmawiać o tym, co dręczyło każdego z nich i pośmiać się z najprostszych rzeczy. Niall po dwóch drinkach królował już na parkiecie, a znajdujące się w budynku fanki nie mogły się temu nadziwić. W mig zostali otoczeni przez krzyczące nastolatki i proszeni o kilka zdjęć czy autografów. W jednym momencie spokojna noc zamieniła się w chwilowy obowiązek, jednak żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Za każdym razem powtarzali, jak bardzo byli wdzięczni swoim fanom za wszystko, co dla nich robili, więc właśnie w ten sposób mogli im się odpłacić.

Tomlinsonowi udało się wymknąć potajemnie z ogromnego tłumu, który stworzył się wokół ich stolika. Zaszył się w bezpiecznym miejscu w klubie, gdzie nie mogła dopaść go żadna fanka. Potrzebował chwili tylko dla siebie. Potrzebował jej również dla Maggie. Wyciągnął z kieszeni swoich potarganych jeansów telefon, szukając w kontaktach numeru dziewczyny. Bez zastanowienia wykonał połączenie, przykładając aparat do ucha.

- Louis, to ty? - usłyszał jej głos już po kilku sygnałach, a po jego całym ciele przebiegła fala bardzo przyjemnego ciepła. Właśnie tego najbardziej mu brakowało.

- A któż by inny? - powiedział wesoło, słysząc jak przyjaciółka odetchnęła z wielką ulgą. - Przepraszam, że odzywam się tak późno. Przepraszam, że nie odpowiadałem na twoje telefony i wiadomości. Chciałem, by ta przerwa wyszła nam po prostu na dobre.

- Jesteś w jakimś klubie? - zapytała nieco smutniejszym głosem, ignorując jego wcześniejsze słowa. - Strasznie głośno i ledwo cię słyszę. Dobrze się bawisz?

- Tak, Niall nas wyciągnął – powiedział zgodnie z prawdą, rozglądając się dookoła siebie. - Mieliśmy naprawdę bardzo ciężki i pracowity dzień, więc przyszliśmy się nieco odprężyć. Jest fajnie, ale zdecydowanie wolałbym oglądać z tobą te twoje romantyczne filmy – Louis zaśmiał się cicho, a po chwili zorientował się, że Maggie zrobiła to samo. Na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech i wielki kamień spadł mu z serca.

- Tęsknię, Lou – wyszeptała brunetka, niecierpliwie czekając na odpowiedź Tomlinsona. W dalszym ciągu nie wiedziała, co powinna zrobić w jego sprawie, jak się zachować, jednak jednego była całkowicie pewna – nie mogła zrezygnować z mówienia mu, jak bardzo był jej potrzebny.

- Maggie – Louis na moment się zawahał, przypominając sobie słowa Harry'ego. Drobna pomoc nie miała prawa zaszkodzić w podjęciu ostatecznej decyzji. - Ja też za tobą tęsknię.

Jeszcze przez dłuższą chwilę rozmawiali o różnych sprawach, brunetka dokładnie opowiedziała przyjacielowi o tym, co działo się w pracy, za to Tomlinson ze szczegółami zdał relację z dzisiejszych prób nakręcenia teledysków. Towarzyszyło im przez cały czas naprawdę sporo śmiechu, a Louis zdał sobie sprawę, że właśnie czegoś takiego potrzebował – rozmowy z Maggie, która zawsze potrafiła go pocieszyć. Po prawie czterdziestu minutach niechętnie zakończył połączenie, wracając do stolika. Napotkał zaciekawiony wzrok Harry'ego, do którego jedynie się uśmiechnął, przyłączając się do napiętej rozmowy między Liamem a Zaynem. Nie musiał nic mówić, Styles od razu wszystko zrozumiał, pokazując mu kciuka w górę.

Ashley Weber po zakończeniu rozmowy z Liamem postanowiła pojechać do rodziców przyjaciółki, by jak najszybciej o wszystkim jej opowiedzieć. Żałowała, że Maggie znajdowała się teraz poza Londynem, ale całkowicie rozumiała tę sytuację. Nie mogła jednak dłużej ukrywać przed nią tak ważnych faktów związanych z Emmą. Zastanawiała się również czy Louis wiedział o tej historii, choć szczerze w to wątpiła. Mayers mogła wydawać się naprawdę miłą osobą, ale Ashley i tak wiedziała swoje – nie potrafiła jej zaufać za żadne skarby świata i bała się, że dziewczyna mogła wprowadzić do ich życia ogromny chaos.

Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że dziewczyna powinna być martwa od kilku lat. Nie mogła tak po prostu sfałszować swojej własnej śmierci, bowiem zwłoki zostały zidentyfikowane przez najbliższą jej w tym czasie osobę – Liama. Coś tutaj ewidentnie nie pasowało i blondynka zamierzała dowiedzieć się, czego szukała wśród paczki jej przyjaciół i kim tak naprawdę była Emma Mayers.

Weber precyzyjnie zaparkowała pod domem państwa Rain, gdzie czekała już na nią Maggie. Od razu zaprosiła ją do środka, prowadząc na piętro do pokoju, który przygotował dla niej ojciec. Podała przyjaciółce świeżo zaparzoną kawę, słodkie bułki, które wprost uwielbiała, po czym usiadła naprzeciwko niej, czekając na jakiekolwiek wyjaśnienia. Z początku obawiała się, że jej wizyta może dotyczyć chłopców i tego, że coś się stało. Szybko jednak odrzuciła od siebie tę myśl, przypominając sobie, że przecież całkiem niedawno rozmawiała z Louisem, byli w klubie, więc nic złego nie mogło się stać. Tym bardziej zastanawiało ją to, co blondynka miała jej do przekazania. Nie wyglądała na specjalnie szczęśliwą, więc musiało chodzić o coś naprawdę poważnego i najprawdopodobniej czekało ją zderzenie z jakąś nieprzyjemną i złą wiadomością.

- Emma nie jest osobą, za którą się podaje – wypaliła nagle Ashley, odstawiając wszystko z powrotem na stolik. Spojrzała na zaciekawioną przyjaciółkę, ciężko wzdychając. - Zaraz ci wszystko opowiem.

Sporo czasu zajęło dobre uporządkowanie wszystkich wydarzeń i faktów, bowiem Maggie kompletnie nic nie wiedziała nawet o tym, że Payne uległ kiedyś poważnemu wypadkowi i znalazł się w szpitalu, gdzie właśnie poznał Emmę. Nie znała tej opowieści, Louis czy pozostali chłopcy nigdy nic o tym nie wspominali, pewnie ze względu na samego Liama, który wyparł to jedno wydarzenie ze swojej pamięci i nie chciano, by sobie przypomniał smutne chwile. Brunetka z zaciekawieniem słuchała opowieści Ashley, w międzyczasie zdając sobie sprawę z tego, że przecież Mayers pracowała u niej od kilku dni i naprawdę dobrze się dogadywały.

- Nie sądzę, by Louis o wszystkim wiedział – przyznała szczerze, kiedy obie na chwilę zgłębiły się w swoje własne przemyślenia. - Na pewno by tego tak nie zostawił i jestem pewna, że coś by mi powiedział, skoro z nią pracuję.

- Może masz rację – powiedziała Ashley, zakładając nogę na nogę. - Ale to wciąż nie zmienia faktu, że ona coś kręci. Przychodzi mi do głowy jedynie to, że mogła mieć siostrę bliźniaczkę, za którą teraz się podaje lub na odwrót. Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Liam prosił, by poczekać na jego powrót, on również chce porozmawiać z Emmą.

- Na pewno niedługo wszystkiego się dowiemy – Maggie miała co do tego naprawdę dobre przeczucia i starała się jak najlepiej pocieszyć zdruzgotaną przyjaciółkę, która obawiała się straty Liama. - Między nimi nic nie zaszło, po prostu Payne pomagał jej w czasie pobytu w szpitalu. Utworzyła się między nimi silna więź, to na pewno, ale przecież ma teraz ciebie. Nie zrezygnuje z tego, możesz być pewna.

Ashley kiwnęła jedynie głową, uśmiechając się blado w stronę przyjaciółki. Zatopiła swoje usta w jeszcze ciepłej kawie, przyglądając się dokładnie pomieszczeniu, w którym obie się znajdowały. Maggie wykorzystała okazję, zastanawiając się nad tym, co przed chwilą powiedziała. Jej słowa płynęły prosto z serca i musiała przyznać, że właśnie tak widziała tę sprawę, była całkowicie szczera. To dało jej odpowiedź na pytanie, z którym męczyła się od wyjazdu Louisa do Los Angeles. Już wiedziała, co musiała zrobić. Już wiedziała, czego naprawdę pragnęła.  

*~* 

OD AUTORKI: Cześć kochani! Pojawiam się po miesiącu z nowym rozdziałem. To bardziej taka przejściówka. Niestety nie udało mi się go napisać wcześniej, choć chęci były naprawdę spore, ale po prostu ta historia mnie męczy powoli, chociaż muszę przyznać, że rozdział pisało mi się szybko i przyjemnie. Więc w sumie nie wiem, od czego to zależy. W każdym razie, planuję skończyć na 15 rozdziałach, ale zobaczymy czy uda się tak poprowadzić wszystkie wątki. Niedługo powinien pojawić się tutaj też nowy wygląd, trzeba coś odświeżyć. Tymczasem żegnam się z Wami i do napisania!