Rozdział dwunasty

Louis przeciągnął się leniwie na hotelowym łóżku, po czym odwrócił się na drugi bok. Jego wzrok od razu powędrował na niewielki zegarek, stojący na szafce nocnej, który wskazywał właśnie kilka minut po północy. Zazwyczaj o tej porze zaczynała się konkretna zabawa, kiedy wraz z przyjaciółmi przyjeżdżali do Los Angeles, jednak po wyczynach poprzedniej nocy oraz kolejnym pracowitym dniu nad teledyskiem, każdy z nich był na tyle zmęczony, że nie śmiał nawet myśleć o żadnym klubie. Wspólnie ustalili, że ten wieczór spędzą wyłącznie na relaksowaniu się, dlatego Liam i Harry od razu znaleźli się w pokoju Nialla, grając w wyścigi samochodowe na playstation, Zayn zaszył się gdzieś w kącie całkowicie pochłonięty rozmową z Perrie, natomiast Louis zdecydował się spędzić ten czas w samotności, choć przede wszystkim myślał o porządnym śnie. Niestety, wszystko sprzeciwiło się przeciwko niemu, a jego myśli nie dały mu ani chwili wytchnienia. W dalszym ciągu błądziły niewinnie wokół uroczej brunetki, która z pewnością dopiero niedawno zdała sobie sprawę, że było południe i należało załatwić tyle ważnych spraw. Tomlinson znał Rain na wylot, doskonale wiedział, że wraz z rozpoczęciem dnia lubiła długo się wylegiwać, ze wszystkich zwlekać, by później koło godziny dwunastej wyskoczyć z łóżka jak oparzona i robić wszystko na ostatnią chwilę. To była niemal jej codzienność, z której chłopak śmiał się za każdym razem, będąc świadkiem tego pośpiechu.

Zamknął ponownie zmęczone oczy, starając się uwolnić swój umysł od wszelkich obrazków, które skutecznie go rozpraszały. Poczuł na skórze przyjemny podmuch świeżego, nieco chłodnego powietrza, które docierało do niego przez otwarty na oścież balkon. Rozkoszował się tym niesamowitym zjawiskiem, czując jak jego mięśnie momentalnie się rozluźniły. W końcu mógł spokojnie odetchnąć, zapomnieć o dręczących go sprawach i wszystkich problemach, które stopniowo zwalały mu się na głowę. Z wdzięcznym uśmiechem na ustach poprawił po raz ostatni swoje ułożenie na łóżku, po czym czekał na upragniony sen.

Kiedy wreszcie utracił kontakt z rzeczywistością, ktoś delikatnie zaczął pukać w jego hotelowe drzwi. Z początku pomyślał, że tylko mu się wydawało, jednak kiedy stukanie powtórzyło się drugi i trzeci raz wiedział, że ktoś naprawdę się do niego dobijał. Zaświecił lampkę przy łóżku i niechętnie się z niego podniósł. Uznał, że jeżeli któryś z chłopaków postanowił przerwać mu sen, od razu spotka się z jedną z jego pięści. Przekręcił klucz, a chwilę później otworzył drzwi, w których zobaczył kogoś, kogo zupełnie się tutaj nie spodziewał.

- Zayn powiedział, że tutaj cię znajdę – powiedziała Maggie, zanim Louis zdążył cokolwiek powiedzieć. - Musiałam przylecieć, musiałam cię zobaczyć.

Tomlinson wciąż zszokowany, wpuścił dziewczynę do pokoju, ponownie zamykając go na klucz. Rain zrobiła jedynie kilka kroków w głąb pomieszczenia, odwracając się z powrotem w stronę przyjaciela. Starała się skupić na tym, co miała mu do powiedzenia, jednak to wszystko okazało się zbyt trudne. Louis miał na sobie jedynie bokserki oraz szarą podkoszulkę, która idealnie podkreślała jego wyrzeźbioną sylwetkę. Dziewczyna poczuła, jak natychmiast zaschło jej w gardle, a nogi same się pod nią uginały.

- Stało się coś? - zapytał zmartwiony chłopak, podchodząc trochę bliżej. Maggie wiedziała, że długo nie będzie potrafiła wytrzymać tego napięcia.

- Nie – uspokoiła go od razu, a Louis momentalnie się rozluźnił, posyłając jej lekki uśmiech. - A właściwie tak, stało się.

Zdążyła jedynie dostrzec zdziwione spojrzenie przyjaciela, a później wszystko potoczyło się stosunkowo szybko. Brunetka przybliżyła się jeszcze bliżej, stanęła na palcach, ujęła twarz Louisa, składając delikatny pocałunek na jego ustach. Nie musiała długo czekać, by Tomlinson odwdzięczył się tym samym gestem. Wplótł jedną dłoń w jej gęste włosy, a drugą objął zgrabną talię dziewczyny i przyciągnął ją do siebie tak, że między ich ciałami nie było żadnej przerwy. Myśli Louisa szalały, nie potrafił skupić się na chociaż jednej z nich, ale z tego powodu nie mógł przerwać tak wyjątkowej chwili. Czekał na ten moment, w którym jego usta znów będą mogły delikatnie całować Maggie. Dziewczyna opuszkami palców sięgnęła po koszulkę przyjaciela, którą pomogła mu ściągnąć zwinnym i szybkim ruchem. Na moment oderwali się od siebie, a Tomlinson spojrzał przyjaciółce prosto w oczy. Widząc w nich jedynie całkowite oddanie, miłość oraz radość, podniósł ją do góry, a Rain oplotła nogi wokół jego pasa. Louis ostrożnie przywarł z nią do ściany, by po chwili znów zatracić się w namiętnych pocałunkach. Maggie błądziła rękoma po nagim torsie chłopaka, starając się nie zapominać, jak należało oddychać. Po jej ciele przechodziły przyjemne dreszcze za każdym razem, kiedy Tomlinson dotykał rozpalonymi wargami jej ust lub szyi.

- Meg... - wyszeptał w końcu, kiedy po raz drugi oderwali się od siebie. Wciąż jednak stykali się czołami, a brunet obserwował jak oddech dziewczyny stopniowo się uspokajał.

- Chcę tego, Lou – powiedziała pewnie, starając się spojrzeć mu prosto w oczy. - Kocham cię.

Louis zamrugał kilkukrotnie, nie wierząc w to, co przed chwilo padło z ust jego najlepszej przyjaciółki. Czekał na tę piękną chwilę, jednak tak naprawdę nie sądził, że jego marzenie kiedykolwiek się spełni. Teraz miał ją całą dla siebie, miał dziewczynę, do której uczucia z każdą chwilą przybierały na sile. Miał dziewczynę, która właśnie wyznała mu miłość.

Miał wszystko.

Uśmiechnął się do niej uwodzicielsko, wziął ją na ręce i delikatnie położył na łóżku. Nie czekając ani chwili dłużej, przełożył kwiecistą bluzkę dziewczyny przez jej głowę i równie sprawnymi ruchami zdjął z niej wytarte już jeansy. Nachylił się nad brunetką, podpierając się na łokciach. Z wielką czułością pocałował ją w czoło, po czym z powrotem przeniósł na nią swój wzrok.

- Ja też cię kocham.

Poczuł przeszywające go przyjemne uczucie szczęścia, którego teraz doświadczał. Pojawienie się Maggie nastąpiło w odpowiednim momencie, kiedy najbardziej tego pragnął. Nie sądził jednak, że dziewczyna tak szybko wszystko sobie poukłada i co więcej, że dojdzie właśnie do takiego wniosku. Cieszył się, że miał ją przy sobie, bowiem tylko ona była w stanie sprawić, że szczerze się uśmiechał. Należała do niego, a on należał do niej. Stali się jednością.

Emma Mayers przechadzała się po hotelowym korytarzu, w którym zatrzymało się One Direction. Dwudziestojednoletnia dziewczyna wykorzystała okazję, że akurat Rain również zdecydowała się tutaj przylecieć, przez co nie będzie miała problemów w pracy. Poprosiła Dylana, by w razie czego o niczym nie mówił Maggie, na co chłopak rzecz jasna przystał bez większych protestów. Mayers owinęła go sobie wokół palca, choć tak naprawdę nie taki był jej pierwotny cel. Chciała mieć w nim po prostu przyjaciela lub sojusznika, jednak kiedy tylko zorientowała się, że Dylan widział w Rain kogoś więcej niż tylko swoją szefową, wiedziała, iż zawsze stanie po jej stronie, bez względu na wszystko. Wtedy musiała wtrącić swoje trzy grosze, nieco z nim poflirtować, by chociaż trochę się ugiął. Czuła tak dobrze znany jest smak zwycięstwa i triumfu, kiedy udało jej się dopiąć swego.

Była pewna, że przez Louisa Tomlinsona łatwo dotrze do Liama, dlatego też znalazła się w Londynie. Nigdy nie czuła względem bruneta czegoś szczególnego, spotkali się wtedy w Los Angeles w przykrych okolicznościach, pomogli sobie wzajemnie, topiąc swoje smutki w kilku drinkach, jednak nic więcej się nie wydarzyło. Głównie z powodu Louisa, który nie dopuszczał do siebie nikogo innego. Emma czuła nawet odrobinę satysfakcji z tego, że z powodu jej przyjazdu i łączącej ją krótkiej historii z Tomlnsonem, Maggie wyraziła na forum swoją zazdrość. Od dawna nie potrafiła zrozumieć tej dziewczyny, która swoim zachowaniem tylko zwodziła swojego najlepszego przyjaciele, czasem nieświadomie dając mu niepotrzebne nadzieje.

Ciemnowłosa odgoniła od siebie wszystkie poprzednie myśli, zatrzymując się przed drzwiami pokoju 455, w którym powinien znajdować się Payne. Dochodziła godzina trzecia w nocy, a;e Emma mała nadzieję, że chłopak ciepło ją przyjmie, bowiem nie mogła czekać z rozmową do rana. Potrzebowała jego natychmiastowej pomocy. Poza tym, była pewna, że podczas ich ostatniego spotkania, zasiała w nim ziarenko ciekawości, bowiem doskonale zdawała sobie sprawę, że Ashley Weber opowiedziała mu całą historię. Mayers zapukała delikatnie, ale stanowczo do drzwi, po chwili słysząc dochodzące w jej stronę kroki. Payne zaskoczony jej obecnością wpuścił ją do środka, w międzyczasie przecierając zaspane oczy. Niemal godzinę temu wrócił z pokoju Nialla kompletnie wykończony i miał nadzieję na krótki odpoczynek i sen. Widocznie i jemu nie było to dane dzisiejszej nocy.

- Co tutaj robisz? - zapytał Liam, nie siląc się na dalsze uprzejmości. Po tym, czego dowiedział się od Ashley, był nieufny wobec starej znajomej lub kogoś identycznego do niej. - Moja dziewczyna o wszystkim mi powiedziała. Nie pamiętałem cię z powodu tego, co się stało. Poza tym, podobno popełniłaś samobójstwo. Możesz mi wyjaśnić kim jesteś i dlaczego podajesz się za kogoś, kto już nie żyje?

Payne dopiero teraz zauważył, że podniósł głos. Starał się opanować swoje emocje, ale nie za dobrze wychodziło mu to w tej sytuacji. Obecność dziewczyny wyprowadzała go z równowagi, bowiem zupełnie nie wiedział, co miał o tym wszystkim myśleć. Chciał natychmiast uzyskać jakiekolwiek wyjaśnienia.

- Za nikogo się nie podaję, Liam – odpowiedziała ciemnowłosa, ciężko wzdychając. - Jestem tą samą Emmą Mayers, której pomogłeś wyjść z depresji. Jestem tą samą dziewczyną, którą spotkałeś wtedy w szpitalu.

- Upozorowałaś własną śmierć? - chłopak otworzył szerzej oczy, czując, jak całe zmęczenie odeszło jak za dotykiem magicznej różdżki. - Dlaczego?

- Samobójstwo popełniła moja siostra – dziewczyna bez zgody Liama usiadła na jednym z krzeseł, po czym ponownie spojrzała na swojego towarzysza. - Tamtego dnia przyszła do mnie w odwiedziny. Sama miała jakieś problemy, już dawno podejrzewałam ją o postradanie zmysłów, miałyśmy udać się razem do specjalisty, ale później ja miałam wypadek, wykryto u mnie psychiczne zaburzenia i nikt nie chciał wierzyć, kiedy mówiłam, że boję się o bezpieczeństwo swojej siostry bliźniaczki.

Kiedy się już zjawiła, uznałam to za dobry pomysł, by wymknąć się na chwilę z pokoju, zaszyć się w piwnicy pod głównymi schodami i w końcu zapalić papierosa. Brakowało mi tego cholernie, a pokusa była silniejsza, szczególnie, że nadarzyła się tak wspaniała okazja. Nie mogłam jej przepuścić. Powiedziałam Caroline, żeby niczego nie dotykała, nic nie mówiła i zachowywała się tak, jakby była mną. Nie miałam pojęcia, że stanie się coś takiego. Kiedy się o tym dowiedziałam, uciekłam ze szpitala, wyjechałam do przyjaciół w Brazylii. Moje późniejsze spotkanie z Louisem nie było przypadkowe, chciałam dotrzeć do ciebie, aż w końcu zdecydowałam się na ten odważny krok i dostałam się do Londynu. Nie mam złych zamiarów, jak zapewne myśli Ashley, Maggie, Louis, a nawet ty. Przyleciałam prosić cię o pomoc. Tylko ty możesz mi pomóc.

- Cześć, Dylan! - zawołała wesoło blondynka, wchodząc do jego gabinetu. - Jak ci się pracuje, gdy na dworze tak mroźno?

- Ashley? - chłopak bardziej zapytał niż powiedział, jednak mimowolnie uśmiechnął się do Weber. Lubił towarzystwo pięknych kobiet, a przyjaciółka Maggie zdecydowanie do takowych się zaliczała. - Mamy ogrzewanie, więc spokojnie da się przeżyć. Poza tym, jest do sprawdzenia wiele tekstów, mam masę pracy, a to potrafi całkiem dobrze rozgrzać. Mogę ci w czymś pomóc?

- W zasadzie to szukałam Emmy – blondynka nie zamierzała kryć swoich prawdziwych zamiarów, szczególnie, że Dylan zupełnie nie wiedział, o co chodziło. - Byłam w jej biurze, ale nikogo tam nie zastałam. Wyszła?

- Tak, nagły przypadek – odpowiedział szybko chłopak, czując ogarniające go zdenerwowanie. Nie lubił kłamać i rzeczywiście nie był od tego specjalistą. - Jej babcia zachorowała, musiała natychmiast tam...

- Babcia? - przerwała mu Ashley, rzucając podejrzliwe spojrzenie. Wiedziała, że Dylan coś przed nią ukrywał, a co gorsze, robiła to cały czas Emma. - Ona nie ma już żadnej rodziny, z tego co mi wiadomo. Dylan, o co w tym wszystkim chodzi? Gdzie, do cholery jest Mayers?

Fray przełknął głośno ślinę, zastanawiając się nad wymyśleniem kolejnego kłamstwa. Z jednej strony nie chciał tego robić, bowiem było to sprzeczne z jego manierami, ale zaś z drugiej strony nie potrafił sobie wyobrazić reakcji Ashley na wieść o tym, że Emma poleciała specjalnie do Los Angeles, by zobaczyć się z Liamem. Mimo wszystko, po dłuższym zastanowieniu, które tak naprawdę trwało jedynie dwie minuty, wybrał drugą opcję. Pomyślał, że Maggie mogłaby być wściekła za współpracę z Mayers, której najwyraźniej nikt tutaj nie darzył sympatią.

- Poleciała do LA, żeby zobaczyć się z Liamem – zaczął spokojnie, jednak Ashley momentalnie oczy zaszły mgłą. - Mówiła, że to coś bardzo pilnego i że nie może czekać do powrotu chłopaków. Prosiła, żebym ją krył i nic nie mówił, ale przecież powinnaś wiedzieć, szczególnie ty.

Dylan ugryzł się w język po wypowiedzeniu ostatnich dwóch słów, jednak było już na to za późno. Poniekąd zabrzmiało to tak, jakby Emma i Liam robili coś naprawdę złego, a tymczasem tak naprawdę żadne z nich nie wiedziało, czego chciała Mayers i w jakim celu przeprowadziła się do Londynu, wchodząc bez zaproszenia w ich życie. Weber przytaknęła głową na znak zrozumienia, obdarzyła Dylana smutnym spojrzeniem, po czym opuściła gabinet, a następnie budynek, wychodząc na dość ruchliwą ulicę. Od razu chwyciła za swój telefon i nie zważając na nocną porę w Los Angeles, wykręciła numer swojego chłopaka.

*~*

OD AUTORKI: ROZDZIAŁ NIESPRAWDZONY. Za wszystkie błędy przepraszam. Rozdział miał się opublikować o 14, ale chyba coś nie wyszło. W każdym bądź razie mam nadzieję, że się Wam podobał. Kolejny nie wiem, kiedy się pojawi, podejrzewam, że już nie będzie tak łatwo jak teraz. No ale życzcie mi powodzenia i trzymajcie się, bo nadchodzi porządna fala upałów. Do napisania! x