Rozdział trzynasty

Wysoki brunet przechadzał się nerwowo po hotelowym pokoju, analizując usłyszane przed chwilą słowa ciemnowłosej dziewczyny, która niespodziewanie się u niego zjawiła. Z początku nie dopuszczał do siebie myśli, że mówiła prawdę, że faktycznie była tą samą Emmą, którą powinien pamiętać ze szpitala. Pomimo tego, że jej historia rzeczywiście wydawała się realistyczna, coś podpowiadało mu, by przerwać tę farsę i natychmiast wyrzucić dziewczynę z pokoju. Okłamywała wszystkich przez tak długi czas, więc dlaczego teraz miało być inaczej?

Spojrzał na nią po raz kolejny, dostrzegając jedynie smutek w jej oczach. Nie potrafił stać się bezlitosnym draniem i nie zapytać, o co tak naprawdę chodziło. Z natury był dobrym człowiekiem, miał wielkie serce dla innych, często obcych ludzi i najzwyczajniej w świecie lubił pomagać. Czuł się wtedy najbardziej doceniany. Postanowił starać się zagłuszyć na moment wszystkie wskazówki, które podsyłał mu rozum i bardziej skupić się na tych, które dochodziły prosto z wnętrza. Usiadł z powrotem na łóżku, krzyżując ręce na piersiach. Przeniósł wzrok na Emmę, która również niecierpliwie na niego patrzyła. Niezręczne milczenie przerwał dźwięk telefonu Liama, który jak oparzony sięgnął po aparat, dostrzegając na wyświetlaczu imię swojej dziewczyny. Nigdy nie dzwoniła do niego o tak późnej porze, dlatego nie mógł ot tak zignorować tego połączenia i udać, że śpi. Poza tym, bardzo chciał usłyszeć ponownie głos Ashley, za którą zdążył się już stęsknić. Gestem jednej dłoni przeprosił Mayers i wyszedł na balkon, skąd miał doskonały widok na panoramę Los Angeles.

- Cześć kochanie – powiedział wesoło, rozglądając się dookoła siebie. - Stało się coś, że dzwonisz o tej godzinie?

- Jest u ciebie Emma? - zapytała smutnym głosem, jednak odpowiedziała jej tylko cisza. Liam nie musiał nic więcej mówić, dla niej wszystko stało się jasne. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? To zwykła oszustka, nie rozumiem, z jakiego powodu znajdujesz dla niej czas.

- Wszystko już wiem, opowiem ci po powrocie, bo to nie jest rozmowa na telefon – powiedział szybko brunet, wzdychając ciężko do słuchawki. - Chyba że przylecisz, chciałbym cię mieć blisko siebie.

- Oczekujesz, że zostawię wszystkie swoje obowiązki i rzucę się pędem na samolot, lecąc do miejsca, w którym jest ta dziewczyna? - zapytała zdenerwowana blondynka, wciąż czując się niesprawiedliwie potraktowaną przez własnego chłopaka. - Nie, Liam. Mam sporo do zrobienia, to nie jest takie łatwe. Poza tym, muszę mieć oko na redakcję Meg, bo sama przyleciała do Louisa. Czego chce od ciebie Emma?

- Nie wiem, powiedziała jedynie, że potrzebuje mojej pomocy – Payne całkowicie zignorował wzmiankę o tym, że Maggie pojawiła się w Los Angeles i najwyraźniej uświadomiła sobie, co czuła względem Louisa. - Nie mogę jej tak po prostu odprawić z kwitkiem, muszę dowiedzieć się, o co chodzi. To ta sama Emma, której pomogłem w szpitalu. Ashley, proszę cię jedynie o zrozumienie. Wszystko wyjaśnię ci, kiedy wrócę do Londynu, obiecuję.

- Właśnie, że możesz posłać ją do diabła. Nawet powinieneś – powiedziała Weber, czując jak w jej oczach powoli zbierały się łzy. Była jednocześnie smutna i bardzo zdenerwowana. - Po prostu jej nie ufam i nie proś, bym zmieniła nastawienie. Rób to, co uważasz za stosowne. Zadzwoń, kiedy znajdziesz czas.

Dziewczyna szybko się rozłączyła, nie dając Liamowi szansy na to, by się pożegnał. Zrezygnowany schował telefon do kieszeni, jeszcze przez chwilę stojąc na balkonie i zastanawiając się, co zrobić. Zdawał sobie sprawę, że zranił Ashley i być może nadużył jej zaufania, ale z drugiej strony czuł się w obowiązku pomóc Emmie. Jeżeli będzie to coś, co wymagałoby od niego wiele niemożliwego, po prostu odmówi i ich drogi na zawsze się rozejdą.

Wrócił do hotelowego pokoju, gdzie Mayers wciąż znajdowała się w tym samym miejscu. Podszedł bliżej niej, a po chwili usiadł po turecku na podłodze. Westchnął ciężko, przenosząc wzrok na dziewczynę.

- O co chodzi? - spytał spokojnym głosem, starając się ukryć swoje zakłopotanie. Czuł, że powinien zadzwonić do Ashley, przeprosić za swoje zachowanie, a może nawet polecieć do Lonydnu i zapewnić, że nie musiała niczego się obawiać. Z drugiej strony była Emma, która właśnie w tej chwili go potrzebowała. Niechętnie wybrał tę drugą drogę. - W czym mogę ci pomóc?

Maggie obudziła się gwałtownie pod wpływem rażących w twarz promieni słonecznych. Przetarła zaspane oczy, uświadamiając sobie, że tak naprawdę po raz pierwszy od dłuższego czasu nie czuła zmęczenia tuż po przebudzeniu. Codziennie zwalały się na nią przeróżne obowiązki, często siedziała po nocach, by wykonać przeznaczoną dla niej pracę, w związku z czym nie mogła poświęcić zbyt wielu godzin na sen. Owszem, zdawała sobie sobie sprawę, że nie był to najzdrowszy tryb życia, jednak właśnie do takiego zdążyła się już przyzwyczaić i wiedziała, że wprowadzenie zmian może wywołać jeszcze większy bałagan. Dziewczyna skupiła na moment wszystkie swoje myśli, przypominając sobie, do czego doszło minionej nocy. Na jej ustach od razu pojawił się szeroki uśmiech, jednak dosłownie kilka sekund później podniosła się do pozycji siedzącej, poszukując wzrokiem sylwetki Louisa.

Spostrzegła jedynie porozrzucane po pokoju ubrania, które w dużej mierze należały właśnie do niej. Westchnęła cicho, zastanawiając się nad miejscem pobytu przyjaciela. Powoli wstała z łóżka, owijając się dokładnie białym prześcieradłem. Pozbierała swoje rzeczy, kładąc je wszystkie na jednej kupce. Po raz kolejny rozglądnęła się po pomieszczeniu w poszukiwaniu wyróżniającej się kartki papieru, na której Tomlinson mógł napisać dla niej wyjaśnienie. Zdawała sobie sprawę, że chłopak nie przyjechał tutaj na wakacje, ale po to, by pracować nad kolejnym teledyskiem. Podejrzewała, że dostał pilny telefon i musiał natychmiast się gdzieś zjawić. Podeszła do balkonowego okna, odchylając nieco firankę. Ulice Los Angeles były już głośne, przepełnione gwarem i odgłosami samochodów, a mimo to, dziewczyna zdołała uśmiechnąć się do siebie na moment.

Nagle poczuła silny, lecz delikatny uścisk wokół swojej talii. Louis ostrożnie położył brodę na jej ramieniu, jeszcze bardziej przyciągając ją rękoma do siebie. Maggie przymknęła na chwilę oczy, by rozkoszować się tą przyjemną chwilą. Skarciła się w myślach za to, że w ogóle przyszło jej do głowy, iż Tomlinson mógłby zostawić ją bez słowa po tak ważnej dla nich nocy. Ciągle powtarzała sobie, że była gotowa na ten duży krok, jednak mimo wszystko gdzieniegdzie pojawiały się wątpliwości, które udawało jej się zagłuszyć. Kiedy stanęła przed drzwiami do pokoju Louisa, nogi trzęsły jej się niemiłosiernie i miała ochotę wycofać się z tego szaleństwa. Na szczęście, wszelkie obawy i lęki odeszły zaraz po tym, jak usłyszała kojący głos przyjaciela. Wiedziała wtedy, że dostała wspaniałą szansę od losu i nie mogła jej nie wykorzystać.

- Dzień dobry, kochanie – wyszeptał Tomlinson wprost do ucha dziewczyny, zwinnym ruchem odwracając ją przodem do siebie. Delikatnie ujął jej twarz w swoje dłonie, składając na rozgrzanych ustach brunetki namiętny pocałunek. Rain nawet przez chwilę nie zawahała się, by odwzajemnić gest.

- Chciałabym, żeby tak wyglądał każdy mój poranek – wyznała dziewczyna, wtulając się w ciało piosenkarza. Ku jej zaskoczeniu, dwudziestodwulatek wziął ją na ręce, odwracając się w drugą stronę.

- Pomyślę o tym, kiedy wrócę do Londynu – powiedział obiecująco Louis, kładąc brunetkę z powrotem na łóżko. Z wyczuciem przejechał opuszkami palców po jej policzku, szyi i ramieniu, aż w końcu dziewczyna drgnęła pod wpływem jego dotyku. Tomlinson uśmiechnął się tylko usatysfakcjonowany, podniósł się z miejsca i zniknął za ścianą.

Maggie nie musiała długo czekać na ponowne pojawienie się przyjaciela, który zmierzał w jej stronę z ogromną tacą jedzenia. Postawił ją przed brunetką, którą zdążył pocałować jeszcze czule w czoło.

- Pójdę pod szybki prysznic, bo niedługo znów musimy pędzić na plan – powiedział nieco zniesmaczony Louis, który zdecydowanie wolałby spędzić ten czas z ukochaną Maggie, którą tak naprawdę nie potrafił się nacieszyć.

Wciąż nie potrafił uwierzyć w to, że dziewczyna wyznała mu miłość. Potajemnie miał nadzieję, że któregoś dnia Rain zda sobie z tego sprawę, jednak nie śmiał nawet twierdzić, że stanie się to tak prędko. Wyglądało na to, że brunetka nie mogła znieść dzielącej ich odległości, która tylko pomogła jej w podjęciu odpowiedniej decyzji. Tomlinson odnosił wrażenie, że dzięki niej stał się najszczęśliwszym człowiekiem na całym świecie. I właśnie tak było.

Maggie pożegnała się z Louisem, zapewniając, że na pewno będzie w hotelu do późnego popołudnia. Chociaż bardzo chciała dłużej zostać w Los Angeles i nacieszyć się obecnością swojego chłopaka, czuła wyrzuty względem Dylana i Emmy, których zostawiła samych z całą redakcją na głowie. Poza tym, głęboko wierzyła, że czas mijał w zaskakująco szybkim tempie i już niedługo będzie mogła dzielić się wspólnymi porankami, romantycznymi wieczorami i namiętnymi nocami z nikim innym jak Louisem.

Brunetka czym prędzej pognała w poszukiwaniu swojego telefonu komórkowego, bowiem natychmiast musiała powiadomić przyjaciółkę o tym, co zaszło minionej nocy. Wyciągnęła aparat z kieszeni starych jeansów, po czym wybrała numer blondynki. Odczekała kilka sygnałów, kiedy po drugiej stronie usłyszała lekko przygaszony głos przyjaciółki.

- Cześć, Meg – przywitała się, starając się brzmieć naturalnie. - Obudziłaś mnie. Dlaczego dzwonisz? Stało się coś?

- Przez to wszystko kompletnie zapomniałam o strefie czasowej! - brunetka zaśmiała się serdecznie, na co Ashley jedynie cicho westchnęła. Ale w żadnym razie nie była zła. - Po prostu muszę ci coś powiedzieć i to nie może czekać do mojego powrotu.

- Mów wreszcie, bo wzbudziłaś moją ciekawość – Weber wyraźnie się ożywiła, sprawiając wrażenie, że rzeczywiście była zainteresowana tym, co miała jej do przekazania przyjaciółka. - Musisz ją zaspokoić, inaczej będzie z tobą naprawdę źle.

- SPAŁAM Z TOMLINSONEM – krzyknęła zadowolona Meg, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że przecież mogła usłyszeć ją obsługa hotelu, krzątająca się po korytarzu. Momentalnie zrobiło jej się głupio, jednak kiedy tylko poznała reakcję Ashley, kontynuowała: - Wyznałam mu miłość, to było tak niespodziewane. Myślę, że może nam się udać.

- Maggie, tak bardzo się cieszę! - powiedziała blondynka do słuchawki, wywołując tymi słowami jeszcze większy uśmiech na twarzy Rain. - Będę trzymała za was mocno kciuki. Meg, to dziwne, ale mam drugie połączenie na linii, to pewnie Liam. Jesteśmy w kontakcie!

Payne wolnym krokiem podążał w to samo miejsce, w którym od kilku dni starali się nakręcić kolejny teledysk do nowej piosenki. Prawdę mówiąc, jeszcze nigdy nie czuł się tak bardzo zmęczony przed wykonywaniem swoich obowiązków. Co więcej, zdawał sobie sprawę, że swoją wizytą, jeszcze bardziej rozzłości ekipę czuwającą nad klipem, bowiem zamierzał opóźnić wszystko w czasie. Zdecydowanie wolał mieć już wszystko za sobą, jednak z drugiej strony wciąż była Emma, która naprawdę potrzebowała jego pomocy. Niechętnie się na to zgodził, bowiem uważał, że w ogóle nie nadawał się do przydzielonego mu zadania, ale mimo to, nie potrafił odmówić Mayers. Wydawała się tak bardzo zrozpaczona tym faktem, aż w końcu uległ jej namowom. Zdawał sobie sprawę, że najtrudniejszą rozmowę będzie musiał przeprowadzić z Ashley, ale na razie nie chciał nawet o tym myśleć. Blondynka nie ufała Emmie i za żadne skarby świata nie zgodziłaby się na jego wyjazd, jednak Liam postanowił jej o tym powiedzieć. Gdyby ukrył ten fakt, mogło być o wiele, wiele gorzej.

- Mogę was wszystkich prosić tutaj na chwilę? - brunet zawołał w stronę wszystkich zebranych, co spotkało się z wymianą zdziwionych spojrzeń między sobą. Producent wzruszył tylko ramionami, mając naprawdę dość użerania się z tymi chłopakami. - Musimy wstrzymać kręcenie. Natychmiast lecę do Brazylii.

- To chyba jakieś żarty! - ciemnowłosy mężczyzna krzyknął jękliwie, wyrzucając do góry wszystkie notatki, które dotychczas znajdowały się w jego dłoniach. Żaden z członków One Direction nie zwrócił na niego większej uwagi.

- Ale co się stało, Liam? - zapytał od razu Niall, biorąc do ręki wcześniej przygotowaną przez siebie kanapkę. Ugryzł kawałek, a na jego ustach od razu pojawił się szeroki uśmiech. Harry i Louis z politowaniem pokręcili głowami, starając się nie zawracać sobie nim głowy.

- To dość delikatna sprawa, bardzo zależy mi na dyskrecji – wyjaśnił Payne, tak naprawdę nie odkrywając nawet rąbka tajemnicy. - Nie mogą dowiedzieć się o tym media, fani, po prostu nikt. Przykro mi, ale wam też nie mogę wyjaśnić, o co dokładnie chodzi. Widzimy się za parę dni.

Nie czekając na reakcję chłopaków, brunet zaczął oddalać się w stronę hotelu, z którego za parę godzin musiał wyjść niezauważony razem z Emmą. Nie miał pojęcia, jak im się to uda, jednak starał się być dobrej myśli. W oddali dostrzegł stojącą na parkingu Mayers, która czekała na wieści. Bała się, że przyjaciele Liama nie będą mogli tego zrozumieć, chociaż ufała, że Payne nie mógłby zdradzić celu tej wizyty. Był dobrym, uczciwym człowiekiem o wielkim sercu. Chłopak czym prędzej do niej podszedł, informując, że za około cztery godziny polecą do Brazylii. Emma przytuliła się do niego, dziękując w duchu, że wszystko poszło po jej myśli. Zdążyła dostrzec również przed hotelem znajomą sylwetkę, w której rozpoznała Maggie. Szefowa wpatrywała się w nich z ogromnym zdziwieniem, dlatego Mayers czym prędzej odsunęła się od Liama. Zdała sobie sprawę, że dopiero teraz rozpęta się prawdziwa burza kłopotów.

*~*

OD AUTORKI: Cześć kochani! Miałam pojawić się trochę wcześniej z rozdziałem, ale moja wena zaczęła znów płatać mi figle. Mam nadzieję, że już teraz będzie lepiej i na dniach zamierzam też zabrać się za rozdział na TS. Nie wiem, ile jeszcze rozdziałów się tutaj pojawi, chciałam zamknąć tę historię w piętnastu, ale nie jestem pewna czy się zmieszczę. W każdym bądź razie - małymi krokami zbliżamy się do końca. Muszę się Wam pochwalić, że dostałam się na studia do Krakowa i jestem przeszczęśliwa! Kolejny rozdział pojawi się pewnie jeszcze w lipcu. Trzymajcie się ciepło!

Przy okazji zapraszam Was na moje nowe opowiadanie, bo nie wiem czy wszyscy o nim wiedzą - są już dwa rozdziały - MELODY FALL.