Rozdział szósty

Louis pożegnał się z przyjaciółmi, zostając jeszcze na jakiś czas w galerii handlowej. Pomimo wielu próśb Maggie, postanowił zająć się jeszcze jedną sprawą, która nie dawała mu spokoju. Obiecał brunetce, że odwiedzi ją pod koniec dnia i znów będą mogli spędzić razem wieczór, oglądając komedie romantyczne, które tak bardzo lubili. Dziewczyna nie mając żadnego innego wyboru, przystała na ten pomysł, a Ashley i Liam odwieźli ją do domu. Chłopak odetchnął nieco z ulgą, bowiem obawiał się, że Meg za wszelką cenę będzie chciała z nim zostać. Jej obecność w żadnym razie mu nie przeszkadzała, jednak rozmowę z Emmą wolał przeprowadzić na osobności.

Tomlinson wyciągnął z kieszeni swoich spodni telefon komórkowy, zauważając kolejne nieodebrane połączenia od dawnej znajomej. Nabrał powietrza do ust, powoli je wypuszczając, po czym nacisnął zieloną słuchawkę, przykładając aparat do ucha. Usłyszał kilka sygnałów, jednak Mayers w dalszym ciągu nie odbierała. Wykonał tę czynność jeszcze trzy razy, ale bez skutku. Zablokował telefon, chowając go z powrotem do kieszeni, po czym usiadł na ławce, gorączkowo zastanawiając się, co robić dalej. Nie chciał odkładać tego na później, bojąc się, że dziewczyna mogłaby skontaktować się z nim w nieodpowiedniej chwili.

- Uważaj, bo jeszcze pomyślę, że celowo mnie unikasz – bardzo dobrze poznał głos, który należał do tej osoby, pomimo tego, że tak dawno go nie słyszał. - Szmat czasu, Lou!

Dwudziestolatek odwrócił się powoli, spoglądając w jak zawsze radosną twarz Emmy. Długie, ciemne włosy opadały swobodnie na jej ciało, dodając tylko dziewczynie większego uroku. Louis od razu zauważył, że zaszła w niej duża zmiana odkąd widzieli się po raz ostatni. Był pewien, że tamten moment zostanie w jego pamięci jeszcze na długi okres czasu.

Wszedł do najbardziej popularnego klubu w Los Angeles, od razu udając się w stronę baru, by zamówić whiskey z lodem. Celowo wybrał to miejsce, mając nadzieję, że przez ogromny tłum ludzi nikt nie zwróci na niego szczególnej uwagi. Tego wieczoru nie chciał być sławnym Louisem Tomlinsonem z najbardziej popularnego boysbandu na całym świecie. Dzisiaj stał się normalnym człowiekiem, z milionem zwykłych problemów, który również miał prawo do gorszych dni. Tak naprawdę przez całą trasę nie czuł się tak szczęśliwy, jak wcześniej. Pomimo tego, że odwiedzał różne kraje, spotykał swoich najwierniejszych fanów, śpiewał z wielkim oddaniem, nie sprawiało mu to tak dużej przyjemności. Jego nastrój diametralnie się zmienił, kiedy wyjechał z Londynu, zostawiając tam dziewczynę, którą niegdyś się opiekował. Wielokrotnie żałował swojej decyzji, tęskniąc po nocach za Maggie. Bał się, że dziewczyna nie poradzi sobie bez niego i coś głupiego może przyjść jej do głowy. Chciał do niej zadzwonić, wszystkiego się dowiedzieć, jednak zawsze brakowało mu odwagi na ten jeden, prosty gest. Rezygnował za każdym razem, zatapiając później swoje smutki najczęściej w alkoholu.

Dzisiejszego wieczoru nie mogło być inaczej. Barman podał mu szklankę z trunkiem, a Louis opróżnił ją za jednym zamachem. Zamówił to samo po raz kolejny, tępo wpatrując się w bordowy blat. Kątem oka zauważył przysiadającą się do niego czarnowłosą dziewczynę, która poprosiła o duży kufel piwa. Choć starała się zakryć płacz, Louis potrafił doskonale usłyszeć najdrobniejszy szloch, czego nauczyła go właśnie Maggie. Przebywając z nią tyle czasu bardzo dobrze wyszkolił sobie właśnie ten zmysł. Odruchowo spojrzał na znajomą, która dyskretnie wycierała policzki, podsuwając barmanowi kufel, który ten niedługo po tym znów napełnił po brzegi.

- No to na zdrowie – odezwał się Tomlinson, kiedy dziewczyna otrzymała z powrotem swój trunek. Uśmiechnął się do niej zachęcająco, unosząc lekko do góry swoje brwi. - Niech nasze wszystkie smutki się w tym zatopią.

Dziewczyna prychnęła cicho pod nosem, jakby zupełnie nie wierzyła, że jej zmartwienia mogłyby odejść gdzieś w nieznane. Mimo wszystko, przechyliła do góry kufel, opróżniając go do połowy. Reszta wieczoru potoczyła się w szybkim tempie. Oboje poczuli wzajemne zrozumienie, dlatego nie wahali się, by otworzyć przed sobą swoje serca i zwierzyć się z najskrytszych i najmroczniejszych tajemnic. Wystarczyło kilka godzin, by ta dwójka wiedziała o sobie praktycznie wszystko. Poczuli ogromną ulgę, mogąc w końcu zwierzyć się komuś ze wszystkich swoich smutków.

Louis jeszcze raz spojrzał przed siebie, jednak usta dziewczyny wciąż przybierały kształt szerokiego, wesołego uśmiechu. Nie ukrywał, że był nieco zdziwiony jej postawą, bowiem spodziewał się od niej pretensji za to, że wyjechał beż pożegnania. Czekał, ale nic takiego się nie wydarzyło.

- Co cię tutaj sprowadza? - zapytał po chwili namysłu, nie chcąc powiedzieć czegoś niewłaściwego. Tak naprawdę korciła go właśnie ta jedna informacja i miał ogromną nadzieję, że w odpowiedzi nie usłyszy swojego imienia. Tak bardzo się tego obawiał.

- Praca – powiedziała zadowolona, siadając obok chłopaka. Louis wyraźnie się rozluźnił, słysząc prawdziwy powód przyjazdu Emmy. - Dostałam posadę w małej, regionalnej gazetce, więc zamierzam przez jakiś czas zagrzać tutaj miejsce. Myślałeś, że przyleciałam przez ciebie?

- Szczerze mówiąc, właśnie tego się obawiałem – odparł, lekko uśmiechając się w stronę ciemnowłosej.

Mayers serdecznie zaśmiała się, słysząc słowa przyjaciela. Mogła się tego spodziewać, znała Tomlinsona na tyle dobrze, że mogła pozwolić sobie na wysunięcie takich wniosków. Nie robił tego z wyższości nad innymi, nie uważał się za najlepszego, choć był znany i kochany na całym świecie. Dziewczyna wiedziała, że obawiał się, że wkroczy do jego świata w nieodpowiednim momencie, a ich wspólna przeszłość uderzy jak grom z jasnego nieba i może zniweczyć wszystkie plany chłopaka. Kto wie, możliwe, że udało mu się pogodzić z dziewczyną, o której tak dużo jej opowiadał?

- Louis – Emma położyła dłoń na jego ramieniu, chcąc dodać mu tym otuchy. - Nie przyjechałam, żeby robić ci wymówki, bo postanowiłeś nie informować mnie o swoim wyjeździe. Między nami nigdy nic się nie wydarzyło, kilka pocałunków po wypiciu dużej ilości alkoholu, ale to wszystko. Byliśmy zbłąkanymi duszami, które szukały pocieszenia w ramionach kogoś innego, jednak tak naprawdę to również nie przyniosło żadnego efektu. Możesz być spokojny, nie przyjechałam po to, by cię zdobyć. Wciąż pamiętam o Maggie.

Brunet zupełnie nie spodziewał się tych słów po Emmie. Zauważył, że stała się o wiele bardziej dojrzalsza i podejrzewał, że sprawy w jej życiu w końcu obrały inny, zdecydowanie ten lepszy kierunek. Cieszył się na samą myśl o tym, ale głównie radował go fakt, iż niespodziewane pojawienie się Mayers w Londynie nie będzie powodem jego poróżnienia z dziewczyną, którą prawdziwie kochał. Chcąc dowiedzieć się czegoś więcej o tym, co przyjaciółka robiła przez cały ten czas, zaprosił ją na kawę do pobliskiej kawiarenki, gdzie udali się, obejmując się w pasie.

Liam odwiózł Maggie do mieszkania, gdzie dziewczyna zamierzała trochę popracować. Właśnie to lubiła robić w wolnym czasie, kiedy miała go za dużo. W końcu teraz miała do tego idealną okazję, gdyż powoli zaczynał się przedświąteczny okres i większość osób zajmowało się przygotowaniami do tych kilku ważnych dni, spędzonych w gronie rodzinnym. Rain powinna zacząć myśleć o swoim spotkaniu z rodzicami, jednak do końca Wigilii, którą zgodziła się spędzić z Louisem, zamierzała o tym nie myśleć. Mimo wszystko wciąż miała wielkie obawy, a najbardziej bała się po prostu rozczarowania i kolejnego odrzucenia.

Brunetka wysiadła z pojazdu, zostawiając Liama i Ashley, którzy postanowili wybrać się na wspólny lunch. Odkąd One Direction wrócili ze swojej trasy koncertowej, tych dwoje młodych ludzi nie spuszczało z siebie wzroku nawet na minutę. Za wszelką cenę chcieli nadrobić czas, kiedy z wiadomych przyczyn nie mogli być razem. W swoim towarzystwie czuli się wyjątkowo, oboje doskonale rozumieli się nawzajem, każde z nich stanowiło oparcie dla drugiego, co w związku okazywało się naprawdę ważnym elementem.

Liam ponownie włączył silnik samochodu, kierując się do jego ulubionej restauracji w Londynie. Chciał, żeby blondynka poznała wszystkie miejsca, które z jakiegoś powodu stawały się dla niego ważne. Wiedział, że Ashley chętnie wysłucha każdej jego opowieści, a ponadto będzie w stanie dobrze ją zrozumieć. Chyba właśnie tę jedną cechę cenił w niej najbardziej. Nie wysuwała pochopnych wniosków, licząc zawsze na wyjaśnienia. Payne miał pewność, że podczas jakiekolwiek kłótni pomiędzy nimi zapanuje spokój i każde z nich będzie mogło przedstawić swój punkt widzenia i podzielić się własnym zdaniem.

Ashley przyglądała się swojemu chłopakowi z uwagę, kodując gdzieś w pamięci każdy jego specyficzny ruch, każdy uśmiech, jaki kierował w jej stronę oraz każde przepiękne spojrzenie, którym od czasu do czasu ją obdarowywał. Bywały chwile, w których nie mogła uwierzyć, że los w wreszcie podarował jej kogoś, kogo chciała zatrzymać przy sobie jak najdłużej. Zdawała sobie sprawę, po upływie roku wszystko się pozmienia, jednak na razie nie chciała myśleć o wyjeździe Liama. Cieszyła się, że miała go przy sobie, a perspektywa kolejnych niepełnych dwunastu miesięcy w takim stanie, napawała ją ogromnym szczęściem, które aż dało wyczuć się w powietrzu.

- Czy... - blondynka zawahała się na moment, zastanawiając się jak dobrać odpowiednie słowa, by Payne nie zrozumiał jej źle. - Czy Louis mówił ci dlaczego przez te dwa lata nie odezwał się słowem do Meg? - od razu zauważyła zmieszanie na twarzy chłopaka, dlatego szybko dodała: - Ona bardzo to przeżyła. Próbowała wyrwać te wszystkie wspomnienia, udawała, że wszystko było w porządku, ale przecież jestem jej przyjaciółką i znałam prawdę. Sama nigdy nie potrafiłam zrozumieć postępowania Louisa.

- Wyjechał, bo zakochał się w Maggie – powiedział smutno Liam, wyraźnie przejmując się losem swojego przyjaciela. - Bał się, że nie zaakceptuje jego pasji, że wyznaniem zniszczy ich wieloletnią przyjaźń. Liczę na to, że Meg niedługo wszystkiego się dowie.

Ashley niezupełnie była zaskoczona tym, czego dowiedziała się od chłopaka. Od dawna podejrzewała, że Tomlinson darzył jej przyjaciółkę jakimś głębszym uczuciem. Nie znała go wtedy, kiedy przez cały czas był dla Maggie oparciem podczas trudnej sytuacji rodzinnej, nie wiedziała o nim nic, dopóki nie spotkała na swojej drodze tej uroczej brunetki, która o wszystkim jej opowiedziała. Jednak Weber potrafiła dokładnie wyczytać uczucia, które mocno kłębiły się we wnętrzu dwudziestolatka, chcąc się wreszcie wydostać i znaleźć odpowiednią osobę do tego, by się nimi zaopiekowała. Ashley obawiała się jednak, że jej przyjaciółka nie była tym, kogo szukał Louis.

- Myślisz, że im się uda? - zapytała nieśmiało, a Liam wzruszył tylko ramionami i promiennie się do niej uśmiechnął. Odwzajemniła gest, splatając ich ręce razem.

Blondynka była pewna, że Maggie traktowała Tomlinsona jedynie jako przyjaciela, być może nawet jak własnego brata, którego nie miała. Nigdy nie wspominała niczego o swoich uczuciach względem Louisa, co prawda cierpiała z powodu jego wyjazdu, ale wszystko odgrywało się na gruncie przyjacielskim. Ashley wiedziała, że gdyby coś takiego przeszło jej przez myśl, byłaby pierwszą osobą, której Meg by się zwierzyła. W ciągu dwóch lat nic takiego nie miało miejsca, dlatego blondynka twierdziła, że przyjaciółka nie żywi głębszego uczucia do Louisa. Mogła zaoferować mu jedynie przyjaźń.

*~*

OD AUTORKI: Przepraszam ogromnie za tę zwłokę z dodaniem tego rozdziału. Nie powiem, że nie miałam czasu, bo owszem, od tygodnia mam go nieco więcej, bo wciąż trwają moje upragnione ferie. Ale niestety ogarnął mnie jakiś mega poważny zastój, jeśli chodzi o tę historię i nie potrafiłam napisać niczego sensownego. Następny nie wiem, kiedy się pojawi. Postaram się gdzieś do 16 lutego. Do napisania!

Zachęcam Was do obejrzenia zwiastuna, który niedawno zrobiłam. Nie jest może wybitnie wspaniały, ale może się spodoba. Koniecznie dajcie znać, co o nim sądzicie. KLIK.