Rozdział siódmy

Kolejne dni minęły w zaskakująco szybkim tempie. Zanim mieszkańcy raczej deszczowego Londynu zdążyli się zorientować, ulice i chodniki pokryte zostały grubą warstwą puszystego śniegu, co idealnie komponowało się z tak długo wyczekiwanym dniem – Wigilią Bożego Narodzenia. We wszystkich domach trwały intensywne przygotowania do wieczoru, niektórzy robili jeszcze ostatnie zakupy potrzebnych produktów, jednak zdecydowana większość z nich zajmowała się gotowaniem wigilijnych potraw oraz przystrajaniem swoich domów i ogrodów. Zwykle zatłoczone ulice Londynu powoli pustoszały, przez co jeszcze bardziej uwydatniała się świąteczna atmosfera.

Maggie na parę godzin musiała pojechać do pracy, by dokończyć to, czego nie udało jej się zrobić tuż przed świętami. Goniły ją terminy, czego w żadnym razie nie mogła zignorować, żeby nie mieć przez to nieprzyjemnych konsekwencji. Z Louisem umówiła się dopiero na popołudniowe godziny, dlatego była pewna, że do tego czasu będzie w stanie zrealizować to, co sobie zaplanowała. Poprosiła o pomoc kolegę z pracy Dylana Fraya, który tak naprawdę trwał u jej boku od samego początku. Można powiedzieć, że wspólnie zakładali redakcję, która odnosiła trochę sukcesów. Dwudziestopięcioletni mężczyzna spędzał święta jedynie ze swoją siostrą, która miała przylecieć z Nowego Jorku dopiero późnym wieczorem, dlatego w pełni mógł oddać się pracy, jaką zleciła mu Maggie.

Ostatnie kilka dni były dla brunetki bardzo męczące i stresujące. Niespodziewanie dowiedziała się o przyjeździe niejakiej Emmy Mayers, która w pewien sposób miała wiele wspólnego z Louisem. Cieszyła się jednak, że sam Tomlinson zdecydował się powiedzieć jej o ich przeszłości podczas trasy koncertowej One Direction. Rain nie potrafiła do końca zdefiniować odczuć, jakie wzbudzała w niej osoba Emmy, bowiem nie miała okazji poznać poznać dziewczyny osobiście. Z opowiadań przyjaciela wynikało jednak, że była bardzo sympatyczna i w żadnym razie nie przyjechała, by odzyskać chłopaka. Nigdy nie czuła do niego czegoś więcej, na co Maggie odetchnęła z wielką ulgą. Związała się z Louisem na tyle mocno, że nie była w stanie jeszcze zaakceptować jakiejkolwiek innej dziewczyny, która kręciła się koło niego. Wiedziała, że zachowywała się jak naburmuszona nastolatka, jednak nie mogła temu zaradzić. Tomlinson stał się dla niej kimś naprawdę bardzo ważnym, spędzili razem dzieciństwo, a takie więzi ciężko czymś przerwać. Mimo wszystko, Maggie poczuła kiełkującą w niej zazdrość oraz zagrożenie ze strony Mayers, z którą przecież nie zamieniła ani słowa. Musiała zatem zaufać w słowa Louisa, iż Emma była jedynie jego dobrą przyjaciółką.

Kiedy dotarła na miejsce, Dylan siedział już w jej gabinecie, przeglądając przeróżne papiery. Przywitała się z nim pogodnie, po czym podeszła do ekspresu, przygotowując sobie porządnie zaparzoną kawę. Usiadła obok kolegi, zabierając się do pracy, choć tak naprawdę nie potrafiła skupić się na czymkolwiek. Ciągle rozmyślała o dzisiejszym wieczorze, który miała spędzić w towarzystwie Louisa Tomlinsona. Czuła, że będzie to wyjątkowy czas, dlatego nie mogła się doczekać momentu, w którym brunet po nią przyjedzie i zabierze do swojego mieszkania. Wielokrotnie przebywali sam na sam, jednak ta okazja wydawała jej się jeszcze bardziej specjalna. Na samą myśl o tym serce Maggie zaczynało bić szybciej, a na bladych policzkach pojawiały się lekko czerwone rumieńce. Nie rozumiała sposobu, w jaki działał na nią Louis.

Meg, mogłabyś założyć niebieską sukienkę? Właśnie kupiłem krawat tego koloru i naprawdę bardzo bym chciał, żebyś pasowała do mnie dzisiejszego wieczoru. Będzie wyjątkowo.

Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie, ponownie czytając wiadomość od przyjaciela. Cieszyła się, że Louis zwracał uwagę na tak drobne szczegóły jak dopasowanie ubioru. Teraz zdobyła pewność, że chłopak szykował dla niej coś specjalnego. Przez to niewinne zagranie Tomlinsona ciekawość Maggie sięgnęła szczytów i obecnie tym bardziej nie mogła skupić się na poprawianiu tekstów, które miały pojawić się w poświątecznym wydaniu gazetki. Rain wykonała telefon do Ashley z prośbą o przyniesienie niebieskiej sukienki, która idealnie nadawałaby się na wigilijną kolację. Nie chciała zawieść przyjaciela, dlatego postanowiła sprostać jego wymaganiom, które prawdę mówiąc nie były specjalnie wygórowane. Nic nie kosztował ją ten wysiłek, a wiedząc, że tym gestem sprawi przyjemność Louisowi, jej serce radowało się jeszcze bardziej.

Po niespełna kilku godzinach blondynka dostarczyła przesyłkę, jednak nie została na dłuższe pogawędki, gdyż spieszyła się na kolację u rodziny Liama, na którą niespodziewanie została zaproszona. Wyglądała na bardzo zestresowaną, ale podekscytowaną jednocześnie. Maggie zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że Payne znaczył dla przyjaciółki naprawdę bardzo wiele i wiedziała, że ten wieczór był spełnieniem jej marzeń. Cieszyła się ze szczęścia Ashley, zostawiając swoje sprawy na inny dzień, kiedy będą mogły spokojnie podzielić się wrażeniami ze spędzania w wyjątkowy sposób świątecznego czasu. Rain skończyła poprawiać ostatni tekst, po czym zerwała się szybko z miejsca, spoglądając na zegarek. Dokładnie za pół godziny mogła spodziewać się Tomlinsona, a w ogóle nie była przygotowana na jego przyjazd. Czym prędzej zabrała sukienkę i pognała do łazienki na korytarzu. Z racji tego, że budynek redakcji w całości należał do niej, mogła pozwolić sobie na wymarzone wyposażenie i różnego typu zmiany, do którym z pewnością zaliczała się łazienka. Tak naprawdę stworzyła w miejscu pracy dokładnie takie samo pomieszczenie, jakie znajdowało się w jej własnym mieszkaniu. Wychodziła bowiem z założenia, że kobiecie często zdarzają się nieprzewidziane spotkania, na których musi robić dobre wrażenie. Nikt się nie sprzeciwiał, dlatego Maggie uznała to za zgodę na działanie, z którego najbardziej cieszyła się żeńska płeć pracowników. Co prawda, pomieszczenie przystosowane było głównie dla pań, jednak brunetka nie śmiała zapomnieć również o mężczyznach, którzy potrzebowali pielęgnacji, znienacka umawiając się na randki.

Dziewczyna ściągnęła ubrania, nakładając na całe swoje ciało ulubiony balsam. W trakcie oczekiwania na przeschnięcie skóry, nałożyła na twarz bardzo delikatny makijaż, skupiając swoją uwagę głównie na dobrym podkreśleniu i wydłużeniu rzęs, które zdecydowanie stanowiły atut w jej urodzie. Następnie ostrożnie wsunęła błękitną sukienkę, a swoje usta lekko musnęła blado czerwoną szminką. Rozczesała nieco skołtunione włosy, upinając z tyłu wzięte z każdej strony cienkie kosmyki. Ponownie założyła czarne buty na dość dużym obcasie, w których przyszła do pracy. Patrząc po raz ostatni w lustro, mogła stwierdzić, że wyglądała całkiem przyzwoicie. Wyszła z pomieszczenia, kierując się z powrotem do swojego gabinetu, gdzie Dylan wciąż pogrążony był w jak widać ciekawej lekturze. Kiedy Maggie przekroczyła próg, przeniósł na nią swój wzrok, a jego usta szeroko otworzyły się ze zdziwienia. Brunetka cicho zaśmiała się pod nosem, żartobliwie grożąc mu palcem. Fray podniósł się z miejsca, podchodząc bliżej koleżanki. Chwycił delikatnie jej dłoń, pokazując tym, by obróciła się wokół własnej osi. Zagwizdał z zachwytu, promiennie się do niej uśmiechając.

- Pięknie wyglądasz, szefie – powiedział rozbawiony, ponownie lustrując dziewczynę wzrokiem od stóp do głów. Maggie trochę się speszyła, dziękując za komplement. Gwałtownie odwróciła się za siebie, spostrzegając stojącego w drzwiach Louisa w czarnym płaszczu z bukietem czerwonych róż.

- Nie przeszkadzam? - zapytał nieco zdziwiony, przekraczając próg gabinetu przyjaciółki. Z grzeczności przedstawił się Dylanowi, choć tak naprawdę nie podobało mu się, że inny mężczyzna znajdował się tak blisko kogoś, kogo on darzył głębokim uczuciem.

Maggie założyła na siebie zimowy płaszcz, po czym wzięła bukiet kwiatów od bruneta, całując go w policzek w ramach podziękowania. Louis poczuł mocniej bijące serce, które niemal chciało wydostać się z jego piersi. Nie potrafił wyjaśnić tego, w jaki sposób obecność Rain na niego działała i dlaczego robiła to właśnie z taką intensywnością. Nie podejrzewał, że miłość mogła być tak bardzo zakorzeniona i powodować u niego utratę zmysłów na myśl o ukochanej. Ponadto, zazdrość cały czas dawała się we znaki, choć tak naprawdę ani Maggie, ani Dylan nie robili nic złego. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że coś po prostu zabierało mu najważniejszą osobę w życiu.

Louis zapalił na stole świece, kładąc pośrodku malutki talerzyk z dwoma opłatkami. W międzyczasie Meg kończyła przygotowywanie ostatnich potraw na wigilijny stół. Nie była mistrzynią gotowania, jednak wolała spożywać coś przyrządzonego osobiście niż kupionego w sklepie. Chciała, by te święta były wyjątkowe również pod tym względem. Starała się jak najlepiej potrafiła, jednak wciąż obawiała się, że coś może pójść nie po jej myśli. Każdą potrawę kosztowała wielokrotnie i choć zdawało jej się, że była dobrze przyprawiona, stresowała się reakcją Louisa. Kiedy zobaczyła go w kuchni, opierającego się o framugę drzwi, zaparło jej dech w piersiach. Włożył na siebie czarny garnitur, z białą koszulą i niebieskim krawatem, o którym wspominał. Wyglądał bardzo elegancko i Maggie musiała przyznać, że taki styl zdecydowanie do niego pasował. Wymijając go zgrabnie, zaniosła ostatnią rzecz na stół, po czym wesoło oznajmiła, że już wcześniej widziała pierwszą gwiazdkę na niebie, zatem mogli rozpocząć kolację.

Tomlinson podał dziewczynie jeden z opłatków, przybliżając się do niej na tyle blisko, na ile było to możliwe. Zastanowił się przez chwilę, po czym wziął głęboki oddech, spoglądając prosto w oczy brunetki.

- Maggie, życzę ci przede wszystkim spełnienia wszystkich marzeń, a w szczególności tych najskrytszych. Jeszcze więcej sukcesów w życiu zawodowym. Dużo uśmiechu na każdy dzień. Siły na pierwszą rozmowę z rodzicami po tak długim czasie, mam nadzieję, że uda wam się pogodzić, bo właśnie na to zasługujecie. I życzę ci znalezienia kogoś, kto zaakceptuje wszystkie twoje zalety i wady i będzie kochał cię każdego dnia bardziej.

- A ja chciałabym, żebyś dalej był tak kochany i doceniany na całym świecie, jak jesteś teraz. Czego mogę ci życzyć, skoro wszystko już masz? Może to, by twoi przyjaciele nigdy cię nie opuścili i nie próbowali cię zmieniać. Mam też nadzieję, że wkrótce odnajdziesz swoje szczęście, które będziesz mógł dzielić z drugą osobą. Tylko pamiętaj, że najpierw muszę ją polubić. Wesołych świąt, wariacie.

Rain bez zastanowienia rzuciła się w ramiona Louisa, a później złożyła na jego policzku delikatny pocałunek. Brunet posłał jej promienny uśmiech, zapraszając do stołu. Przy włączonej muzyce czas mijał naprawdę w bardzo przyjemnej atmosferze, a Tomlinson tylko zachwalał jedzenie przygotowane przez przyjaciółkę. Maggie nawet przez moment nie żałowała swojej decyzji o spędzeniu Wigilii w towarzystwie Louisa, który okazał się świetnym kompanem i wielbicielem czerwonego, półsłodkiego wina. Po skończonym posiłku brunet podszedł do dziewczyny, prosząc ją do tańca. W swoim salonie miał wystarczająco dużo miejsca, by móc wykonywać swobodne ruchy. Dziewczyna mocno ścisnęła dłoń przyjaciela, a po chwili wtuliła się w jego ramiona, opierając swój podbródek na ramieniu Louisa. Kołysali się lekko w rytm spokojnej muzyki, zachwycając się tą wyjątkową atmosferą.

- Lubisz tego Dylana? - Tomlinson przerwał panującą wokół nich ciszę, zadając pytanie, które korciło go od samego wyjścia z redakcji brunetki. Był gotowy przyznać się do zazdrości tak samo, jak był gotowy na wyznanie Maggie prawdy o swoich uczuciach.

- Tak, ale to jest tylko kolega z pracy – odpowiedziała, wciąż na niego nie patrząc. Louis miał wrażenie, jakby przytuliła się do niego jeszcze bardziej, na co tylko uśmiechnął się pod nosem. - Nie masz powodu, by być zazdrosnym, naprawdę. Zresztą, ja nie jestem zazdrosna o Emmę, więc umówmy się, że ty nie będziesz o Dylana.

Kiwnął jedynie głową na znak potwierdzenia, gorączkowo zastanawiając się nad sposobem wyjawienia uczuć. Miał wielką ochotę po prostu ją pocałować, jednak zdawał sobie sprawę, że dziewczyna mogłaby się przestraszyć i mieć mu za złe ten gest. Znał ją lepiej niż ktokolwiek inny i wiedział o jej niezwykłej kruchości i bojaźni, które ją cechowały. Nie chciał wystawiać tego na próbę, dlatego musiał wymyślić inny sposób.

- Kocham cię – wyszeptał prosto do jej ucha, czując jak przyspieszone serce stara się zwrócić na siebie uwagę. Zauważył, że Maggie dosłownie na moment zamarła, ale już po chwili wszystkie jej mięśnie nieco zdołały się rozluźnić.

- Ja ciebie też kocham – powiedziała radośnie, a Louis był pewien, że na jej twarzy pojawił się jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakie kiedykolwiek widział. - Jesteś moim najlepszym przyjacielem.

- Nie, Maggie. Nie rozumiesz – podniósł nieco głos i westchnął ze zrezygnowaniem. Nie sądził, że z pozoru tak łatwa sprawa może przysporzyć mu tylu trudności.

Chociaż Tomlinson miał nadzieję na to, że dziewczyna nie odniesie się do ich obecnych relacji, jak najbardziej właśnie tego się spodziewał. Bał się, że brunetka nigdy nie widziała w nim nikogo więcej oprócz przyjaciela, brata czy najlepszego opiekuna, jakim dla niej był. Strach paraliżował całe jego ciało, jednak tym razem nie pozwolił, by wygrał. Postanowił podczas dzisiejszej kolacji wyjawić dziewczynie swoje prawdziwe uczucia i zamierzał dotrzymać słowa. Wyprostował się, oddalając nieco od siebie Rain. Patrzyła na niego zaskoczona, jednak nie odezwała się ani słowem. Louis ujął jej twarz w swoje dłonie, dokładnie obserwując każdy ruch.

- Wiesz, dlaczego wyjechałem wtedy z Londynu? - zapytał cicho, na co Maggie zaprzeczyła tylko skinieniem głowy. - Zakochałem się w tobie i próbowałem uciec od tego uczucia. Nie udało się. Wróciłem tutaj, bo wciąż cię kocham. Kocham niezmiennie od ponad dwóch lat.  

*~*

OD AUTORKI: W sumie to zamierzałam dodać ten rozdział dopiero w przyszłym tygodniu, ale trzeba było wykorzystać dobrze sprawującą się dzisiaj wenę, więc pojawia się trochę wcześniej. A więc mamy ten długo wyczekiwany moment prawdy, chociaż do końca nie jest tak kolorowo. I nie będzie. Kolejny rozdział? Nie wiem, ciężko stwierdzić. Przybliżony termin niedługo pojawi się w aktualnościach. Pozdrawiam!