Rozdział piętnasty

Minęło parę ładnych godzin, odkąd Maggie pojawiła się na środku ulicy z komunikatem, że Ashley ucierpiała w wypadku samochodowym. Dla Liama był to lodowaty prysznic, po którym nie potrafił dojść do siebie. Obwiniał się o to i wiedział, że słusznie. Dopiero teraz, gdy stało się coś tak strasznego, zrozumiał swoje złe postępowanie. Zdał sobie sprawę, że zachował się jak skończony palant, który obsesyjnie myślał tylko o tym, jak pomóc komuś bliskiemu w potrzebie. Nic więcej go nie obchodziło, na nikogo nie zwracał uwagi, a powinien – szczególnie na osobę, którą kochał przecież całym sercem. Westchnął ciężko, wstając z miejsca. Co jakiś czas nerwowo przechadzał się po szpitalnym korytarzu, nie mogąc znieść tej dokuczliwej bezsilności. Ashley cały czas była na obserwacji, chociaż podobno nic poważnego się jej nie stało. Nie mógł jej na razie zobaczyć, a to doprowadzało go do szaleństwa. Przez jego wybitną głupotę, Weber mogła stracić życie. Gdyby tylko powiedział jej o wszystkim w odpowiednim czasie. Gdyby tylko wyjaśnił całą sytuację. Gdyby...

W żaden sposób nie mógł cofnąć tak cennego czasu i właśnie teraz odczuwał tego skutki. Po tym wszystkim miał nadzieję, że dziewczyna będzie w stanie mu wybaczyć i zrozumie to, przez co przechodził, odkąd Emma znów pojawiła się w jego życiu. Przywiozła ze sobą wszelkie wspomnienia, wspólne chwile, które spędzili na długich godzinach w szpitalu. Całkiem niedawno zdołał sobie wszystko przypomnieć i poczuł, że było to dla niego naprawdę ważne. Żałował, że nie mógł pomóc Mayers osobiście, ale z drugiej strony nie przeszło mu nawet przez myśl, by w takiej sytuacji zostawić Ashley. Potrzebowała go bardziej niż kiedykolwiek, martwiła się, a on był jej to po prostu winien. Na szczęście, nie zawiódł do końca zaufania Emmy i na jego prośbę to Harry i Niall polecieli z dziewczyną, by uporać się z tym ciężkim problemem.

Liam odwrócił się szybko na pięcie, postanawiając zawrócić. Dostrzegł wychodzącą z sąsiedniego korytarza Maggie, która lekko uśmiechała się w stronę Louisa. Odkąd dotarli do szpitala, żadne z nich nie odezwało się do siebie słowem. Rain była na niego wściekła za to, w jaki sposób potraktował jej najlepszą przyjaciółkę, a Tomlinson wciąż pamiętał o ich kłótni w kawiarni. Payne doskonale zdawał sobie sprawę, że Lou miał wtedy rację i należały mu się porządne przeprosiny, jednak nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Najpierw musiał wszystko wytłumaczyć Ashley, by móc spokojnie zadośćuczynić pozostałym. Narobił wielki bałagan – Emma wyjechała z jego dwójką najlepszych przyjaciół, Maggie i Louis prawdopodobnie nie mogli na niego patrzeć, Ashley miała wypadek, a w dodatku prace nad teledyskiem zostały całkowicie przerwane, przez co producent również nie ukrywał swojego wielkiego oburzenia. Nie można było się mu dziwić, wszystko poszło na marne, a wystarczyła odrobina szczerości, by chociaż jedna sprawa zakończyła się pomyślnie.

- Możesz już do niej wejść – brunetka powiedziała w stronę Liama, nie patrząc mu w oczy. Ogromny kamień spadł mu z serca, brakowało mu tej ulgi. - Ma tylko lekkie obrażenia i ogólnie jest poobijana, ale za kilka dni zostanie wypisana. Pytała o ciebie.

Payne kiwnął jedynie głową na znak zrozumienia i od razu skierował się tam, skąd przyszła właśnie Maggie. Nie mógł doczekać się, kiedy wreszcie zobaczy Ashley, ale z drugiej strony bał się, że blondynka mogła mieć mu do przekazania bardzo złe wieści i nie chodziło tutaj o jej stan zdrowia. Starał się o tym nie myśleć i odważnie wszedł do szpitalnej sali, ostrożnie zamykając za sobą drzwi. Weber siedziała na łóżku, przyglądając się dokładnie Liamowi. Miała na twarzy kilka niegroźnych zadrapań oraz parę plastrów, które najwyraźniej przykrywały te poważniejsze draśnięcia. Payne zauważył, że na lewą rękę założono jej gips i była to chyba najgorsza rana ze wszystkich możliwych. Nie wiedzieć czemu, brunet odetchnął ciężko, podniósł wzrok i spojrzał blondynce prosto w oczy.

- Zostałeś – wyszeptała Ashley, a w jej oczach natychmiast zebrały się łzy. - Liam, ty kretynie! Wiesz co sobie przez ciebie pomyślałam? Jesteś totalnie nieodpowiedzialnym dzieciakiem.

Payne stał zszokowany przed swoją dziewczyną i nie mógł wydusić z siebie żadnego słowa. Nie spodziewał się innej reakcji, była zła i miała do tego prawo. Mimo wszystko potrafiła się uśmiechnąć, kiedy nazwała go „nieodpowiedzialnym dzieciakiem”. Ten zwrot idealnie opisywał jego szczeniackie zachowanie podczas ostatnich kilku dni pobytu w Los Angeles. Zastanawiał się nawet, w jaki sposób powinien jej to wszystko wynagrodzić, ale doszedł do wniosku, że nic nie będzie wystarczające. Zranił ją bardzo mocno i wiedział, że potrzebowała czasu, by na nowo w pełni mu zaufać.

- Nie chcę mówić przepraszam, bo to nieodpowiednie słowo – zaczął skruszony chłopak, siadając ostrożnie na skraju łóżka. - Tylko nic innego nie przychodzi mi do głowy. Masz rację, jestem totalnym kretynem, bo przeze mnie mogło ci się coś stać. Przepraszam, Ashley, przepraszam.

Ku jego wielkiemu zdziwieniu, blondynka położyła swoją dłoń na jego, czekając na reakcję. Liam podniósł wzrok, uśmiechając się do niej lekko. Dziewczyna usadowiła się na kolanach i nie tracąc ani minuty dłużej, wtuliła się w silne ramiona swojego chłopaka. Payne mocno ją objął, gładząc delikatnie jej plecy. Nie potrzebowali niczego więcej prócz obecności, za którą oboje tak bardzo tęsknili. Niestety, między nimi pojawiła się przestrzeń, którą należało natychmiast załatać. Nie mieli ochoty na rozmowę o Emmie, ale prędzej czy później musieli się z tym zmierzyć. Liam czuł się w obowiązku wytłumaczyć dokładnie Ashley wszystko, o co poprosiła go Mayers i dlaczego chciała zachować to w sekrecie.

- Jej brat Tom, wciąż cierpi na głęboką i ciężką depresję – wyjaśnił chłopak, starając się przypomnieć sobie wszystko, czego sam się dowiedział. - Poznałem go wtedy w szpitalu, kiedy zaczęła się moja znajomość z Emmą. Przyszedł ją odwiedzić i już wtedy wydawał się bardzo niespokojny, przygnębiony. Nie potrafię opisać tego słowami. Samobójstwo jego drugiej siostry całkowicie pogorszyło sprawę. Chłopak ma teraz piętnaście lat i próbował szantażować Emmę. Doskonale mnie zapamiętał, wiedział kim jestem i wykorzystał to. Na początku chodziło mu tylko o to, by wyciągnąć ode mnie pieniądze i wiesz, że byłbym skłonny dać mu na leczenie. Ale kiedy Emma wyjeżdżała, by mnie odszukać, powiedział, że chciałby ze mną po prostu porozmawiać. Chciał, bym wydostał go z depresji tak, jak zrobiłem to z jego siostrą.

Ashley zamarła na krótki moment. Spodziewała się zupełnie innej, bardziej energicznej historii niż ta, którą otrzymała. Wielokrotnie zastanawiała się nad tym, po co Emma wróciła do Londynu i co wspólnego miał z tym jej chłopak. Zaczęła snuć nawet teorie, że Mayers popełniła jakieś straszne przestępstwo, a Liam dzięki swojej pozycji, miał jej pomóc. Wiedziała, że był to głupi pomysł, ale nie miała nawet o co się zaczepić. Żyła w kompletnej niewiedzy aż do teraz. Szczerze współczuła Emmie, Thomasowi i prawdopodobnie większości ich rodziny, ale wciąż nie mogła zrozumieć, dlaczego ciemnowłosa tak bardzo nalegała, aby utrzymać tę wiadomość w tajemnicy.

- Dlaczego robiła z tego tak wielki sekret?

- Nie chciała, by ktokolwiek się o tym dowiedział – Ashley oparła głowę na jego ramieniu, a on ponownie splótł ich dłonie. - Wiesz, takie informacje bardzo szybko się rozchodzą. Poza tym, bała się odrzucenia, braku akceptacji, bo jakby na to nie patrzeć, sama dalej się leczy, a ludzie po prostu się od niej odwrócili. Nie mogłem być tym kolejnym, który to zrobi, rozumiesz mnie?

W odpowiedzi, dziewczyna uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i nic więcej nie powiedziała. To było wystarczające. Liam doskonale ją znał i wiedział, że potrafiła go zrozumieć. Nie chowała już do niego urazy. Po raz kolejny tego dnia ogarnęło go tak błogie uczucie ulgi, z którym nie chciał się na razie rozstawać. Brunet zdał sobie sprawę, że Ashley była dla niego najważniejsza, a perspektywa tego, że mogłoby jej teraz już nie być obok niego, utwierdzała go tylko w przekonaniu, że to właśnie z nią chciał spędzić resztę swojego życia.

Zniecierpliwiony Louis podniósł się z miejsca, ciągnąc za rękę swoją partnerkę. Dziewczyna spojrzała na niego gniewnie, wyrywając się z jego mocnego uścisku.

- Co robisz? - zapytała, nie oczekując natychmiastowej odpowiedzi. - Przecież mieliśmy tutaj zaczekać. Poza tym, chcę wyjaśnień. Payne naprawdę zalazł mi za skórę, nie popuszczę mu.

- Meg, kochanie – zaczął spokojnie Louis, ponownie chwytając dłoń brunetki. - Ashley go nie wyrzuciła, to dobry znak. Mają sobie sporo do powiedzenia, więc nic tu po nas. Jesteś moją dziewczyną, muszę się tym pochwalić całemu światu, póki nikt mnie nie pilnuje.

Tomlinson parsknął śmiechem, a Maggie poszła w jego ślady. Nie było czasu, by powiadomić kogoś z zarządu. Poza tym, Rain przyjaźniła się z Louisem od wielu lat, ochroniarze ją znali i nigdy nie robili problemów podczas odwiedzin. Dziewczyna poczuła, jak całe jej ciało rozgrzało się na skutek tego, co powiedział Tomlinson. Wiedziała, że była dla niego kimś ważnym, ale mimo wszystko jego słowa sprawiły wiele przyjemności. Wkraczała w życie sławnego i kochanego na całym świecie gwiazdora, ale doskonale zdawała sobie sprawę, z czym się to wiązało. Koniec prywatności, którą do tej pory udawało im się zachować. Musiała zrozumieć, że od teraz będą śledzeni na każdym kroku, pojawią się przeróżne artykuły w gazetach, mniej stosowne komentarze i co najważniejsze – rozpacz wielu fanek. Maggie nie potrafiła odpowiedzieć sobie na pytanie, czy chciała, aby tak wyglądało jej życie. Miała jednak tę pewność, że bez względu na wszystko, Louis był dla niej najważniejszy.

Brunetka ścisnęła mocniej dłoń chłopaka, po czym oboje skierowali się w stronę tylnego wyjścia ze szpitala. Za kilka dni mieli wrócić do Londynu, gdzie czekały ich kolejne obowiązki. Maggie musiała porządnie zająć się redakcją, natomiast na Tomlinsonie spoczywały przeróżne rzeczy, dotyczące zespołu. Ich roczna przerwa zbliżała się powoli ku końcowi, a to oznaczało, że musieli razem z zarządem rozplanować kolejną trasę, wszystkie koncerty, wystąpienia, gale, promocje. W głębi serca wiedzieli również, że w związku z tym czekała ich długa przerwa, ale w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia. Byli razem i chcieli wykorzystać to jak najlepiej. Postanowili zrezygnować z pieszej wycieczki ze względu na tłum fanów, który mógłby pojawić się w ułamku sekundy. Paul został w szpitalu razem z Liamem i Ashley, bowiem w wiadomościach od razu pojawiła się informacja o tym, że dziewczyna jednego z członków One Direction miała wypadek i została przewieziona do tego konkretnego budynku, przed którym gromadzili się już ludzie. Zajęli miejsca w specjalnie podstawionym samochodzie, po czym Louis poprosił kierowcę, by udał się do hotelu. Rzucił w stronę Maggie przepraszający uśmiech, ale dziewczyna wcale nie była na niego zła. Potrzebowała jak najwięcej chwil sam na sam z brunetem. O nic więcej nie prosiła.

- Przepraszam, mógłby zrobić nam pan zdjęcie? - Tomlinson zwrócił się do jednego z ochroniarzy, który stał przed hotelem, podając mu swój telefon komórkowy. Wysoki mężczyzna skinął jedynie głową, podchodząc do nich. - Bardzo dziękuję.

Chłopak objął Rain od tyłu, uśmiechając się w stronę aparatu. Fanki zgromadzone przed hotelem również zaczęły robić zdjęcia, czemu towarzyszyły skrajne emocje, od szalonego szczęścia, po jęki niezadowolenia i głęboką rozpacz. Louis zabrał swój telefon, jeszcze raz dziękując mężczyźnie, po czym niespodziewanie podniósł Maggie, a ona oplotła nogi wokół jego bioder, dzięki czemu teraz znalazła się na plecach Tomlinsona. Weszli do hotelu, od razu kierując się w stronę apartamentu bruneta. Louis otworzył drzwi i postawił dziewczynę z powrotem na ziemi. Podparł się rękoma o ścianę w taki sposób, że Maggie o nią przywarła i nie mogła się stamtąd wydostać. Pożądanie rosło z każdą minutą, ale żadne z nich nie zrobiło ani kroku dalej. Tomlinson nachylił się nad brunetką i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w jej ciemne tęczówki, po czym w końcu namiętnie, lecz bardzo delikatnie ją pocałował. Dziewczyna nie pozostawała mu dłużna i od razu zarzuciła ręce na jego szyję, a Louis objął jej talię i przyciągnął jeszcze bliżej siebie. Rain dobrała się do koszuli chłopaka, starając się odpiąć wszystkie guziki w jak najkrótszym czasie.

- Meg, zaczekaj – poprosił nagle, wprowadzając dziewczynę w niemałe osłupienie. Natychmiast przestała, przenosząc na niego swój zaniepokojony i smutny wzrok.

- Nie chcesz? - wyszeptała w końcu, obawiając się odpowiedzi. Kiedy Louis zaprzeczył, odetchnęła z ulgą, poprawiając kosmyki włosów, które nieproszone wkradły się na jej twarz.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo cię kocham – powiedział Tomlinson, gładząc delikatnie policzek brunetki opuszkami swoich palców. - Tylko tyle chciałem ci powiedzieć. Teraz przejdźmy do rzeczy.

Pod wieczór, gdy w szpitalu zrobiło się znacznie spokojniej, Liam wysłał wiadomość do Maggie i Tomlinsona, by jak najszybciej się tutaj pojawili. Zapewnił jednak, że nic złego się nie stało, chciał po prostu, aby byli w tym momencie razem z nim i Ashley. Kiedy blondynka zasnęła, Payne udał się razem z Paulem do pobliskiej kwiaciarni, by kupić najpiękniejszy bukiet czerwonych róż. Ta decyzja chodziła już za nim od dłuższego czasu i zastanawiał się nad tym, kiedy wreszcie będzie na to odpowiednia chwila. Pod wpływem minionych wydarzeń, zdał sobie sprawę, że nie mógł już dłużej czekać. Nie chciał stracić a Ashley, a ona musiała wiedzieć, że była dla niego najważniejsza.

Payne wrócił do szpitalnej sali, w której pojawili się jego przyjaciele z zatroskanymi twarzami. Weber już się obudziła, jednak zupełnie nie wiedziała, po co to całe zamieszanie.

- Liam, coś się stało? - zapytała od razu, widząc swojego chłopaka. Dopiero po jakimś czasie przeniosła wzrok na bukiet kwiatów, które trzymał w ręce. W jej oczach momentalnie zalśniły łzy.

Brunet nabrał powietrza do ust, po czym powoli je wypuścił, starając się zachować spokój. Tak naprawdę był zestresowany, zdenerwowany, ale przede wszystkim obawiał się reakcji i odpowiedzi blondynki. Mimo wszystko, musiał zaryzykować i pokazać, że potrafił o nią walczyć. Uklęknął na jednym kolanie i z kieszeni swoich spodni wyciągnął czerwone pudełeczko, które po chwili otworzył, wyłaniając przepiękny, złoty pierścionek.

- Ashley Weber, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

*~*

OD AUTORKI: Tak oto przedstawia się ostatni rozdział barw miłości. Myślę, że za tydzień pojawi się tutaj epilog i wtedy bardziej się rozpiszę. Tymczasem żegnam się z Wami i do szybkiego napisania! x